The travelling architect

Καμιά φορά διερωτώμαι γιατί κάποιοι άνθρωποι αντιδρούν όπως αντιδρούν. Ο καθένας μας διαμορφώνει το χαρακτήρα του ανάλογα με το τι έχει περάσει, πόσες δυσκολίες συνάντησε, πόσες ευκολίες είχε, με τι ανθρώπους συναναστράφηκε, με το πόσο και πώς έπλασε τον εαυτό του. Το κάθετι που μας συμβαίνει μπορεί να μας κάνει πιο ευκολόπιστους ή το αντίθετο, πιο  καχύποπτυς, πιο γλυκούς, πιο σκληρούς, πιο ανθρώπινους. Έχει ανθρώπους που μετά από δέκα χρόνια βγάζουν τόση κακία, που δε μπορώ να τη δικαιλογήσω. Ούτε τότε μπορούσα αλλά μετά από τόσα χρόνια, γιατί? Γιατί δε μπορεί κάποιος απλά να παραδεχθεί ότι έχει κάνει λάθος, γιατί κάποιος να θέλει να κάνει κακό σε άλλο πρόσωπο με τις πράξεις του, με τα λόγια του, γιατί κάποιος να προτιμά να καταδικάσει έναν άλλο άνθρωπο για να μη ρίξει τον εαυτό του και το εγώ του και να μη σκεφτεί το πόσο κακό προκαλεί. Λένε ότι όταν κάνεις κάτι καλό δεν πρέπει να περιμένεις ποτέ ότι θα το πάρεις πίσω. Αλλά πώς γίνεται όταν ένας άνθρωπος που σε έχει βο...

Ένα ταξίδι με το τρένο με προορισμό την αγαπημένη μου πόλη, το Παρίσι, το προετοιμάζω πάντα με ενθουσιασμό, ανυπομονησία και πολλα χαμόγελα. Ένα ταξίδι για μια ανατολή, μια ανατολή γεμάτη χρώματα, μια ανατολή που άξιζε το πρωινό ξύπνημα, τις λίγες ώρες ύπνου και τη χαμηλή θερμοκρασία, μια ανατολή στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, μια ανατολή μαζί σου είναι πάντα το καλύτερο μου. Αυτή τη φορά το ταξίδι ήταν γεμάτο φωτογραφίες από βολτες στην πόλη και από μια πολύωρη επίσκεψη σε έκθεση φωτογραφίας. Είναι και κάποιοι ανθρώποι που αξίζουν το ταξίδι αυτό. Αλλά σίγουρα η πόλη αυτή έχει τόσα να δώσει, τόσα να δείξει, που ποτέ οι μέρες επίσκεψης δεν είναι αρκετές. Παρισάκι μου... Un voyage en train dans ma ville préférée, Paris, je le prépare toujours avec enthousiasme, ardeur et beaucoup de sourires. Un voyage pour un lever de soleil, un lever de soleil plein de couleurs, un lever de soleil qui merite de se lever tôt le matin, de dormir tres peu et de resister des température...

Στη Ζυρίχη έχει έρθει για τα καλά το φθινόπωρο, με τις βροχές, τα φύλλα στα πεζοδρόμια αλλά και τα πορτοκαλοκόκκινα δέντρα. Αλλά πεθυμώ ήδη το καλοκαίρι, τον ήλιο, τα κοντά παντελονάκια και φανελάκια. Πάνε κάποια χρόνια πλεόν που οι 2-3 μήνες διακοπές το καλοκαίρι είναι παρελθόν, ένα γλυκό και λησμονημένο παρελθόν. Πλέον έρχεται το καλοκαίρι και παίρνω συνήθως 10-12 μέρες διακοπές και προσπαθώ να χωρέσω όσο πιο πολλές όμορφες στιγμές μπορώ. Τα μπάνια στη θάλασσα είναι πλέον μετρημένα στα δάκτυλά μου. Αλλά το καλοκαίρι μας στην Ελβετία έχει τη δικιά του ομορφιά. Ο καιρός δεν είναι σταθερός, κάποιες μέρες είναι φωτεινός και ηλιόλουστος, άλλες μέρες μουντός και συννεφιασμένος και κάποιες άλλες βροχερος. Εκείνες τις μέρες που βρέχει πεθυμώ το καλοκαίρι της Κύπρου αλλά μου φεύγει η επιθυμία από τη στιγμή που θα ξαναδώ τον ήλιο. Μετά τη δουλειά μια βουτιά ή μια βόλτα κυρίως στον ποταμό είναι το καλύτερό μου. Και βόλτα εννοώ φυσικά με το φουσκωτό. Ναι ναι έχουμε τα φουσκωτά μας ...