The travelling architect

Του πριν και του τώρα Τα φετινά Χριστούγεννα ήταν τόσο διαφορετικά αλλά τόσο ωραία και χαρούμενα. Όλο αυτό τον καιρό βρισκόμασταν με κάποιους φίλους αλλά με αποστάσεις. Τα χριστούγεννα όμως επιτέλους αγκαλιαστήκαμε. Πόσο μου είχε λείψει... Τσουγκρίσαμε παρέα για αυτή και την επόμενη χρονιά, απολαύσαμε νόστιμο φαγητό, χορέψαμε, ανταλλάξαμε δώρα και παίξαμε. Τα είχε όλα η ημέρα εκείνη. Η επίσκεψη μας ήταν αρμένικη. Αλλά η ώρα πέρασε τόσο γρήγορα...έτσι συμβαίνει με καλή παρέα. Κατά τη διάρκεια της ημέρας προσπάθησα να είμαι και σε επικοινωνία με την οικογένειά μου και υπήρχαν στιγμές που τους νοσταλγούσα. Από τότε που έφυγα για σπουδές μέχρι και σήμερα, πέρασα Χρστούγεννα με την οικογένεια μου μετρημένες φορές στο ένα μου χέρι. Κάθε φορά μου είναι το ίδιο δύσκολο και πάντα με πιάνει ένα μικρό παράπονο. Πεθυμώ τις αγκαλιές και τα φιλιά που ανταλλάζουμε μεταξύ μας, τα γέλια μας, τις κουβέντες και τα βράδινές μας επισκέψεις στην κουζίνα. Πού να ήξερα όταν ήμουν μικρή οτι σήμερα στα 30 μου θ...

Για τον κάθε συνοδοιπόρο Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν γεμάτη συναισθήματα. Άγχος, ανησυχία, υπερένταση, χαρά, συγκίνηση.. Και τώρα που σιγά σιγά οδεύουμε προς το τέλος του κύκλου ζωής μας στην Ελβετία, υπάρχει χαρά και βλέπουμε πλέον την καθημερινότητά μας και τα γεγονότα από άλλη οπτική γωνία.  Κάναμε ένα μικρό χριστουγεννιάτικο πάρτυ στο γραφείο για να κλείσουμε αυτή την περίεργη χρονιά. Υπήρχαν στιγμές που παρακαλουθούσα τι γινόταν σαν θεατής αντί σαν πρωταγωνιστής. 4 χρόνια τώρα βλέπω τα ίδια πρόσωπα, ακούω τις ίδες φωνές. όλοι τους μου είναι πλέον οικείοι. Μπορεί να έχουν γνωρίσει μόνο ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου και αντιστοίχως και εγώ του δικού τους, είναι όμως όλοι ξεχωριστοί. Έχουμε ζήσει όμορφα με τις διαφωνίες μας και με τους διαφορετικούς μας χαρακτήρες. Στις ζωές του καθενός μας τα τέσσερα αυτά χρόνια έγιναν διάφορα, το κοινό μας μπορεί να είναι η δουλειά, αλλά αναπτύξαμε σιγά σιγά και σχέσεις πέρα από εργασιακές. Για αυτό το λόγο έπιασα τον εαυτό μου την Πέμπτη να...