Summer conclusion

The perfect summer ending

I was trying to find a good subject for an article. And then this last weekend came, and I couldn't miss the opportunity to talk about it. My cousin, Georgia, was getting married. 

Georgia is one of the most important persons in my life. We were born with a month of difference and since then, we are growing together and in parallel. Even though we both studied architecture, our career path is completely different. We are certainly not the same type; however, we respect each one's boundaries. My likes are mostly her dislikes, and her likes are my dislikes. Even though we are so different, she is always the one that I call when I need support, help or just someone to talk.

I tried to visit them in London twice in 3 years but somehow halfway there, the restrictions and regulations because of COVID didn’t let me visit them. The taste was sour, and the feeling was unpleasant. So even if they are seven years together, I have only met Isaac in 2023 for our wedding party and then this past weekend. I am really looking forward for the next time that I will visit them to get to know him more. I was waiting their wedding from day one. It wasn’t possible to help at the preparation because the distance -different countries-, but at least we were there the days before the wedding.

And then, the day has arrived.

She was beautiful.

Everything was magical.

The couple was so in love.

Everyone was smiling because of them.

But mostly, everyone found each other after minimum 15 year. From my side we are 6 cousins. From her side, are 7 cousins. And we all grew up “together”. The two cousin circles were divided to the younger group and the older. And then the wedding came, and we all met again. After all these years, some of them had a partner, other had kids. And one thing was certain. There were no groups anymore. The younger members are not anymore so young. We can all coexist, drink together, discuss, dance, take photos and make fun of each other. It was emotional to see everyone gather, and it felt like the time passed but the care, the love and the enthusiasm seeing each other was still there.

I don’t know when will be the next time that we will all meet. It might be in the next 15 years. But the only thing that is certain is that we all shared an intense moment of happiness and love.

Το ονειρικό τέλος των διακοπών

Προσπαθούσα να βρω ένα καλό θέμα για ένα άρθρο. Και μετά ήρθε αυτό το τελευταίο Σαββατοκύριακο, και δεν μπορούσα να χάσω την ευκαιρία να μιλήσω γι' αυτό. Η ξαδέρφη μου, η Γεωργία, παντρευόταν.

Η Γεωργία είναι ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μου. Γεννηθήκαμε με ένα μήνα διαφορά και από τότε, μεγαλώνουμε μαζί και παράλληλα. Παρόλο που και οι δύο σπουδάσαμε αρχιτεκτονική, η επαγγελματική μας πορεία είναι εντελώς διαφορετική. Επίσης, είναι σίγουρο ότι είμαστε άλλου τύπου σαν άνθρωποι. Ωστόσο, σεβόμαστε τα όρια του καθενός. Αυτά που συνήθως μου αρέσουν δεν αρέσουν της Γεωργίας και αντιστρόφως. Παρόλο που είμαστε τόσο διαφορετικές, είναι πάντα αυτή που τηλεφωνώ όταν χρειάζομαι υποστήριξη, βοήθεια ή απλά κάποιον για κουβέντα.

Προσπάθησα να τους επισκεφτώ στο Λονδίνο δύο φορές μέσα σε 3 χρόνια, αλλά κάπως στα μισά του δρόμου, οι περιορισμοί και οι κανονισμοί λόγω του COVID δεν με άφησαν. Αυτό μου άφησε μια πικρή επίγευση και ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Ακόμα κι αν είναι επτά χρόνια μαζί, έχω γνωρίσει τον Isaac μόνο το 2023 για το δικό μας γαμήλιο πάρτι και τώρα πριν από το δικό τους γάμο. Ανυπομονώ πραγματικά για την επόμενη φορά που θα τους επισκεφτώ για να τον γνωρίσω περισσότερο. Περίμενα τον γάμο τους από την πρώτη μέρα. Λόγω της χιλιομετρικής απόσταση μεταξύ μας, δεν ήταν δυνατό να βοηθήσουμε στην προετοιμασία, αλλά τουλάχιστον ήμασταν εκεί τις μέρες πριν τον γάμο.

Και τότε, έφτασε η μέρα.

Ήταν πανέμορφη.

Ήταν όλα μαγικά.

Το ζευγάρι ήταν τόσο ερωτευμένο..

Όλοι χαμογελούσαν εξαιτίας τους.

Αλλά κυρίως, όλοι βρήκαμε ο ένας τον άλλον μετά από τουλάχιστον 15 χρόνια. Από την πλευρά μου είμαστε 6 ξαδέρφια. Από την πλευρά της, είναι ακόμη 5 ξαδέρφια. Και όλοι μεγαλώσαμε «μαζί». Οι δύο κύκλοι των ξαδέλφων χωρίστηκαν στους μικρούς και στους μεγάλους. Μέχρι που ήρθε ο γάμος και βρεθήκαμε όλοι ξανά. Μετά από τόσα χρόνια, κάποιοι έχουν σύντροφο και άλλοι απέκτησαν παιδιά. Αλλά ένα πράγμα ήταν σίγουρο. Δεν υπήρχαν πλέον ομάδες. Οι μικροί δεν είναι πια τόσο μικροί. Μπορούμε όλοι να συνυπάρξουμε, να πιούμε μαζί, να συζητήσουμε, να χορέψουμε, να βγάλουμε φωτογραφίες και να κοροϊδέψουμε ο ένας τον άλλον. Ήταν συγκινητικό να βλέπεις όλους να μαζεύονται και ένιωθα ότι παρόλο που ο καιρός πέρασε, η φροντίδα, η αγάπη και ο ενθουσιασμός που ξαναβρεθήκαμε ήταν εκεί.

Δεν ξέρω πότε θα είναι η επόμενη φορά που θα βρεθούμε όλοι. Ίσως στα επόμενα 15 χρόνια. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι όλοι μοιραστήκαμε μια έντονη στιγμή ευτυχίας και αγάπης