Back "home" - Η επιστροφή

Πού είναι το σπίτι;

Όλοι μιλούν για το πόσο γενναίο είναι να μετακομίζεις τη ζωή σου σε μια νέα χώρα. Αλλά κανείς δεν μιλάει για το πόσο τρομακτικό είναι να επιστρέφεις πίσω στο σπίτι. Όπως η μετακόμιση στο εξωτερικό έχει τις δυσκολίες της, έτσι και η επιστροφή στο σπίτι δεν είναι εύκολη υπόθεση και συχνά είναι πιο δύσκολη συναισθηματικά.

Έφυγα από το σπίτι ως ανήλικη και γύρισα ως μια γυναίκα 34 ετών, ανεξάρτητη, με τη δική μου οικογένεια και με έναν ξεκάθαρο τρόπο ζωής. Η νέα «κουλτούρα» – γιατί μετά από τόσα χρόνια, είναι όντως μια νέα κουλτούρα – ήταν σοκ σε όλα τα πιθανά επίπεδα. Συνήθως ρομαντικοποιούμε την ιδέα της επιστροφής στο σπίτι, αλλά η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Μόλις μετακομίσεις στο εξωτερικό, γίνεσαι ξένος παντού, σε κάθε χώρα, ακόμα και σε αυτήν από την οποία προέρχεσαι. 

Το να νιώθεις μοναξιά σε ένα μέρος που δεν είναι φτιαγμένο για να νιώθεις μοναξιά δεν είναι εύκολο. Το να νιώθεις εκτός τόπου στο ίδιο σου το σπίτι, που θα έπρεπε να σου είναι οικείο, ήταν δύσκολο. Το σπίτι δεν έμοιαζε σαν σπίτι. Δεν μπορώ να εξηγήσω πόσο απομονωτικό ήταν. Ξέρεις τα πάντα γύρω σου και πολλούς ανθρώπους, αλλά δεν είναι αρκετό. Υπήρχε ένα αίσθημα απώλειας και σαν να μην άνηκα εκεί. Ήταν συναισθηματικά καταστροφικό, η αμφιβολία για την απόφαση και η νοσταλγία για το προηγούμενο «σπίτι» ήταν παρούσες για πολύ καιρό. Είχε πολλά να διαχειριστώ, πολλά να επεξεργαστώ. Αλλά δεν ήταν όλα άσχημα – το να βλέπω τους φίλους και την οικογένειά μου ήταν τα πάντα. Αλλά δεν ήταν όπως παλιά. Πώς να είναι όμως όταν λείπεις τόσα χρόνια;

Δεν ήσουν μέρος της καθημερινότητάς τους. Ήσουν απλώς επισκέπτης μία ή δύο φορές τον χρόνο. Έκαναν την προσπάθεια και έβρισκαν χρόνο να σε δουν. Αλλά όταν είσαι εκεί, πολλοί δεν έχουν τον χρόνο να σε εντάξουν στην καθημερινότητά τους. Πολλοί δεν μπορούν να προσθέσουν άλλο ένα άτομο στις καθημερινές τους «υποχρεώσεις». Μόνο λίγοι ρώτησαν πώς πάει η προσαρμογή. Ακόμα λιγότεροι προσπάθησαν να σε εντάξουν στις κοινωνικές τους παρέες. Μετά από τόσα χρόνια στο εξωτερικό, δεν είχα κοινωνική ζωή. Είχα συνηθίσει να κάνω φίλους μέσω άλλων ανθρώπων. Αλλά στην Κύπρο, οι παρέες σπάνια αναμειγνύονται με άλλες παρέες.

Αυτό που κανείς δεν μου είπε ήταν να δώσω χρόνο στον εαυτό μου. Να μην πιέζομαι και να μην βιάζομαι. Η σύγκριση ήταν ο «εχθρός» μου. Επιβράδυνε την προσαρμογή γιατί ήταν δύσκολο να δω τις καλές στιγμές. Έχοντας στο μυαλό μου ότι το σπίτι είναι οικείο, δεν έδωσα χρόνο στον εαυτό μου να εξερευνήσει και να ανακαλύψει. Όμως μόλις το έκανα και αφέθηκα, τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται λίγο.

Αυτή τη στιγμή έχω ήδη μετακομίσει σε μια νέα χώρα, αλλά μπορώ με σιγουριά να πω ότι θα ήθελα να επιστρέψω σπίτι μόλις ανοίξουν οι κατάλληλες πόρτες. Το να μοιράζεσαι τον πόνο, τις δυσκολίες, το άγχος και την κούραση, το να μοιράζεσαι τη χαρά και τον ενθουσιασμό ήταν ένα συναίσθημα που ανακάλυψα μετά από 16 χρόνια επιστρέφοντας πίσω. Οι αγκαλιές και τα φιλιά όταν τα χρειάζεσαι, μαζί με τα γέλια που ξεπηδούν αυθόρμητα, είναι ένα συναίσθημα ανεκτίμητο - δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο.

Αυτή τη στιγμή, ο τόπος δεν έχει τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι η ικανότητα να χτίσεις τον δικό σου κόσμο. Αυτό είναι που διδάσκω στον γιο μου και αυτό λέω στον εαυτό μου όταν νιώθω πεσμένη. Μαζί είμαστε ομάδα δυνατή και θα τα φτιάξουμε όπως επιθυμούμε.

Where is home?

Everyone talks about how brave it is to move your life in a new country. But no one talks about how scary it is to move back home. Just as moving abroad has its challenges, moving back home is not smooth sailing either and can often be more emotionally difficult.

I left home as a minor and I came back as a 34 year old woman, independent, with my own family and with a clear way of living. The new "culture" - because after all these years, it is a new culture - was a shock in all the possible aspects. Once you move abroad, you become a foreigner everywhere in every country, even the one you came from. Generally we tend to romanticize the idea of returning home, but the reality was different.

Feeling lonely in a place that is not meant to feel lonely is not easy. Feeling out of place in your own home that should feel familiar, was tough. Home doesn't feel like home. I can't explain how isolating it was. You know everything around you and many people yet you can't help. There was a feeling of being lost and as though you don't belong there. It was overwhelming, the doubt of the decision and the feeling of missing the previous "home" was present for a long time. It's a lot to navigate, a lot to process. But it's not all bad, being able to see my friends and family was everything. But it's not like it was, how can it be when you were gone for so long?

You weren't part of their everyday life. You were just a visitor once or twice a year. They were making the effort and the time to see you. But once you are there, many don't have the time to put you in the everyday life. Many cannot add one more person in their daily "obligations". Only a few asked how is the adjustment going. Even less people have tried to introduce you to their social circles. After all the years abroad, I didn't have a social life. I was used to making friends through other people. But in Cyprus, group of friends rarely mix with other groups. 

What no one told me was to give time to myself. Don't put pressure and don't rush things. Comparing was my "enemy". It was making the adjustment slower because it was difficult to see the good moments. Having in my mind that home is familiar, I didn't give time to myself to explore and discover. Once I did, things started getting a bit better. 

Currently I have already relocated to a new country, but I can certainly say that I would love to be back home once the doors open. Sharing pain, difficulties, stress and tiredness, sharing joy and excitement was a feeling that I discovered after 16 years, once I went back home. The moments filled with hugs, kisses, and laughter - especially when you need them most—are priceless. I wouldn’t exchange them for the world.

At this point, the place doesn't matter that much. What matters is the ability to build Your own world". This is what I teach my son and what I say to myself when I am down. We are a team and we will figure things out together.