Ζυρίχη - Ένα δεύτερο Παρίσι?

Ζυρίχη - Ένα δεύτερο Παρίσι?

Από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, η Ζυρίχη ήταν για μένα μία πόλη που πηγαινοερχόμουν. Ο λόγος? Εσύ!! Μια πόλη που από την αρχή με μάγεψε, με ενθουσίασε, με προσκαλούσε και με προκαλούσε να την ανακαλύψω. Η απόφαση πάρθηκε και είμαι πλέον εδώ. Μετά από καιρό, αποφασίζω να γράψω κάποιες σκέψεις μου για αυτή την πόλη, που θα παρομοίαζα με ένα δεύτερο, μικρότερο Παρίσι.

Η λατρεία που έχω στο Παρίσι είναι ήδη γνωστή, για κάποιους κουραστική και για άλλους ακαταλαβίστικη. Για μένα όμως θα συνεχίσει να είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου που δε θα άλλαζα με τίποτα. 

Περπατώντας στη Ζυρίχη, ο ορίζοντας απέναντι μου. Ένας τεράστιος κόλπος ανοίγεται μπροστά μου, ο κόλπος της ομώνυμης λίμνης επιτρέπει να απολαύσεις την πόλη αριστερά και δεξιάς της. Σε προηγούμενο άρθρο είχα αναφέρει πως η Λωζάνη μοιράζεται στα δύο, με την πόλη πάνω από τον κεντρικό σταθμό και αυτήν από κάτω. Έτσι και η Ζυρίχη, μπορεί κάποιος να πει πως δύο πόλεις αναπτύσσονται, αυτή στα αριστερά της λίμνης και αυτή στα δεξιά. Η πόλη στα αριστερά της λίμνης είναι η "πόλη της ανηφόρας", οι οικογένειες έχουν βρει τη θέση τους σε εκείνη τη μεριά. Τα πανεπιστήμια της πόλης είναι δύο κτίρια κατατεθέν. Από τη δεξιά πλευρά της λίμνης, οι ανηφόρες έχουν εξαφανιστεί. Μια μεγάλη πεδιάδα ξεδιπλώνεται. Οι φοιτητές είναι πολλοί και τα νεαρά ζευγάρια αρκετά 

Τα πάρκα, στοιχεία σημαντικά στην ανάπτυξη της Ζυρίχης. Το κάθε ένα, διαφορετικό με το δικό του χαρακτήρα. Οι παλιοί βοτανικοί κήποι, στην περιοχή Silhfeld, είναι ένας μικρός θησαυρός. Μόλις μπεις, ένας άλλος κόσμος, ο ήχος των αυτοκινήτων μηδαμινός, το πράσινο παντού. Το πάρκο κοντά στην Burkliplatz, είναι ένας πράσινος παράδεισος, παράλληλα της λίμνης. Κρυφά μπαλκόνια σου επιτρέπουν να απολαμβάνεις τη θέα με την ησυχία σου, μακριά από τα βλέμματα των περαστικών. Το πάρκο στο Irchel όμως είναι η αδυναμία μου. Ένα "βασίλειο" που το ανακαλύπτεις μόνο αν μπεις μέσα για τα καλά. Οι αντανακλάσεις μαγευτικές, τα χρώματα των δέντρων το φθινόπωρο εντυπωσιακά. Μικρές φωλιές καλούν τους επισκέπτες να τις ανακαλύψουν. Τα πάρκα πολλά και το καθένα με ένα στοιχείο ζωντάνιας, διαφορετικότητας και ομορφιάς που αξίζει κάποιος να απολαύσει.

Δε μπορώ να μην αναφέρω πόσο εντυπωσιάστηκα από την παρουσία των ποδηλάτων σε αυτή την "χαώδη" πόλη. Ένας χάος όμως όμορφο που αντέχεται. Το χαρακτηριστικό της είναι τα τραμ που πάνε και έρχονται. Πάντα από πίσω ακολουθούν οι ποδηλάτες που έχουν τις δικές τους λωρίδες. Τα αυτοκίνητα, σε σχέση με το Παρίσι, πολύ πιο λίγα. Το οδικό σύστημα σου επιτρέπει να μη χρησιμοποιείς το αυτοκίνητο σου. Τα τρένα και τα τραμ περνούν σε πολύ τακτά διαστήματα.

Τα ποδήλατα σε αυτή την πόλη πάνε παντού, την έχουν σιγά σιγά "κατακτήσει". Στις όχθες του ποταμού Λιμάτ, η ανάπλαση επιτρέπει σε πεζούς και ποδήλατα να συνυπάρχουν αρμονικά. Οι τοίχοι γεμάτοι graffiti, χρώματα πολλά, σχέδια ακόμα περισσότερα. Πλατφόρμες ξύλινες σου επιτρέπουν να καθίσεις ήρεμα στον ποταμό. Άλλοι ετοιμάζονται για βουτιά και άλλοι απλά ηρεμούν παρέα με τη μουσική τους. Από την πάνω πλευρά του ποταμού, οι πλατφόρμες επανέρχονται πλέον στη ξηρά. Οι άνθρωποι ξαπλώνουν, χαλαρώνουν, χορεύουν. Το skate park που βρίσκεται λίγο πιο κάτω δίνει με τον τρόπο του το δικό του στίγμα ζωής.  

Μία πόλη όλο ζωντάνια. Αυτό που είχα στο Παρίσι και μου έλειπε στη Λωζάνη. Οι ρυθμοί γρήγοροι, αλλά όχι αγχώδεις. Μία μινιατούρα του Παρισιού ξεδιπλώνει τη χάρη της, διαπερνώντας τις γέφυρες. Η παλιά πόλη παρούσα. 

Μία πόλη με τους δικούς της "θησαυρούς" και τις δικές τις ιστορίες!!!