Σαν σήμερα . . .

Σαν σήμερα πριν 8 χρόνια έφυγα από την Κύπρο για σπουδές. 8 χρόνια πλούσια σε εμπειρίες, όμορφες στιγμές, δυσκολίες, ταξίδια και σίγουρα γνώσεις.  Το ταξίδι ξεκίνησε από το Παρίσι, στη συνέχεια Λωζάνη και τα τελευταία 2 χρόνια είμαι πλέον Ζυρίχη. Έφυγα από τη Κύπρο σχεδόν 18, έτοιμη για σπουδές και 8 χρόνια μετά έχω ήδη 2,5 χρόνια εμπειρία στον τομέα μου. Το ταξίδι μου ξεκίνησε και ήμουν αντιμέτωπη με τον ενθουσιασμό του άγνωστου αλλά και με τη στεναχώρια του αποχωρισμού. Φεύγοντας άφησα πίσω παιδικούς φίλους, την οικογένεια μου και πήγαινα, χωρίς να γνωρίζω τη γλώσσα, σε ένα περιβάλλον εντελώς άγνωστο. Είδα τον εαυτό μου να αλλάζει, να ωριμάζει, να προσπαθεί να κοινωνικοποιηθεί και να προσαρμοστεί σε κάθε νέα κατάσταση. Φεύγοντας από το Παρίσι ένιωσα ακριβώς τα ίδια συναισθήματα όπως όταν είχα πρωτοφύγει από Κύπρο. Στο Παρίσι έφτιαξα τη δική μου "οικογένεια" και γνώρισα ανθρώπους ξεχωριστούς. Στη συνέχεια η προσαρμογή μου στη Λωζάννη ήταν δύσκολη, η πόλη μικρή και οι δραστηριότητες ήταν λίγες σε σχέση με το Παρίσι. Και αυτό ήταν αρκετό για να μετακομίσω Ζυρίχη, το μικρό Παρίσι όπως το χαρακτηρίζω. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, πολλοί ανθρώποι ήρθαν στη ζωή μου. Κάποιοι έμειναν αλλά ήταν και πολλοί αυτοί που έφυγαν. Σίγουρα όμως χαίρομαι που έχω στη ζωή μου εσένα που ζεις στην Κωνσταντινούπολη, εσένα στην Αυστραλία, εσένα στη Washington, εσένα στη Νέα Υόρκη, εσένα στο Τελ Αβιβ εσάς στο Παρισάκι μου, τους Ελληνογάλλους αλλά και τους Γάλλους, εσάς στην Ελλάδα, εσένα στη Λωζάνη και σίγουρα εσάς τους παιδικούς μου φίλους στην Κύπρο. Αυτοί οι παιδικοί φίλοι είναι θησαυροί. Οι ζωές όλων μας προχωρούν σε χώρες και ηπείρους διαφορετικές, αλλά σίγουρα τα όσα ζήσαμε θα μας ακολουθούν πάντα και θα μας δένουν. 

Αυτά τα 8 χρόνια έμαθα να εκτιμώ τους ανθρώπους, τις στιγμές και να αρπάζω όποια ευκαιρία και πόρτα ανοίγει. 

Comme aujourd'hui

Il y a deja 8 ans que je quitte mon pays pour commencer mes etudes en France. 8 ans avec plein d'experiences, des moments joyeux mais aussi difficiles, beaucoup de voyages et innombrable de connaissances. Mon voyage a commencé à Paris, ensuite à Lausanne et les deux dernieres années j'habite à Zurich. Quand je quitte Nicosie, j'avais presque 18 ans et j'allais commencer mes études. 8 ans apres j'ai fini mes études et j'ai deja 2.5 ans d'experience dans mon domaine. En commencant mon voyage, j'ai été confronté entre l'excitation de l'inconnu et la tristesse de la séparation. J'ai laissé des amis d'enfance, ma famille et je suis allée, sans connaître la langue, dans un environnement totalement inconnu. Je me voyais à changer et à mûrir. Je faisais énormèment des efforts de me socialiser et de m'adapter à chaque nouvelle situation. Après mon départ de Paris, j'avais exactement les mêmes sentiments lorsque mon depart de Chypre. A Paris, j'ai crée ma propre «famille» et j'ai rencontré des gens magnifiques. Mon adaptation à Lausanne était difficile, la ville était petite et les activités n'étaient pas nombreux par rapport à Paris. Ces raisons étaient suffisants pour decider de me déplacer à Zurich, le petit Paris comme je l'ai décrit. Pendant ces années, j'ai rencontré beaucoup de gens. Certains sont toujours dans ma vie, mais il y a aussi nombreux que je n'ai plus contact. Je suis contente et heurese que j'ai des amis comme toi qui habite à Istanbul, toi en Australie, toi à Washington, toi à Tel Aviv, toi à New York, vous à Paris, les grec-français et les français, vous en Grèce, toi à Lausanne et certainement vous, mes amis d'enfance à Chypre. Ces amis d'enfance sont des trésors. Nos chemins ne se croisent pas, nos vies sont differentes, chacun est dans un pays different, mais certainement tout ce qu'a vécu, nous suivra pour toute la vie.

Ces huit ans, j'appris d'apprécier les gens, les moments et chercher des opportunités pour mon propre développement.