Ένα ανομοιόμορφο παζλ - Βερολίνο

Ο μήνας Μάρτιος ήταν από τους πιο γεμάτους μήνες από τότε που ζω στη Ζυρίχη, γεμάτος με δουλειά, ταξίδια, επισκέψεις φίλων, με φωτογραφίες και με στιγμές. Από τότε που ξεκίνησα τις σπουδές μου στην αρχιτεκτονική, μου έλεγαν ότι το Βερολίνο είναι μια από τις ευρωπαικές πόλεις που έπρεπε όπωσδήποτε να ταξιδέψω. Έτσι και έγινε. Μέσα Μαρτίου ταξιδέψαμε στο Βερολίνο για τρεις μέρες. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας, βολτάραμε όλη μέρα, παρατηρούσαμε, γελούσαμε, εξερευνούσαμε, παίζαμε και το απολαύσαμε.

Το Βερολίνο είναι μια πόλη ιδιαίτερη. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτηκα μια πόλη που δεν έχει αρχιτεκτονική ομοιογένεια, μια ομοιομορφία, ένα χαρακτήρα. Η ιστορία της χώρας σημάδεψε την πόλη. Τα σημάδια του τείχους είναι ακόμη εμφανή και σίγουρα είναι η αιτία για την μετέπειτα ανάπτυξη της πόλης.

Κομμάτια του τείχους έχουν συντηρηθεί και έχουν δημιουργήσει χώρους πρασίνου, πλατείες που ο πολίτης και ο τουρίστας μπορεί να διαβάσει για την ιστορία της πόλης. Άλλα κομμάτια είναι γεμάτα γκράφιτι όλο νόημα και μηνύματα. Έχουν αξιοποιήσει την ιστορία τους για την ανάπτυξη της πόλης.

Από την πόλη δε μπορούσε να λείπουν τα μνημεία των εβραίων, όπως το εβραικό μουσείο και το Μνημείο για τους δολοφονημένους Εβραίους της Ευρώπης. Το είχα σαν αναφορά στο τελικό δίπλωμά μου και επιτέλους κατάφερα να το επισκεπτώ. Δεν είναι ένα ελκυστικό κτίριο, αλλά σίγουρα διαφορετικό. Τοεβραικό μουσείο του αρχιτέκτονα Daniel Libeskind ήταν γνωστό για τα ιδιαίτερα του ανοίγματα, τις διαγώνιες γραμμές του και τα υλικά κατασκευής του.

Το μνημείο για τους δολοφονημένους Εβραίους της Ευρώπης από τις δυνάμεις του Χίτλερ είναι γνωστό ως Μνημείο Ολοκαυτώματος, σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Peter Eisenman. Αποτελείται από 2711 πέτρινους πλίνθους οι οποίοι δεν έχουν επιγραφές και δημιουργούν ένα μοτίβο σαν κυματισμό. Είναι σε ενα από τα πιο τουριστικά κομμάτια μνημεία της πόλης και δυστυχώς τείνει να χάσει το χαρακτήρα και τη σημαντικότητά του.  

Ο καιρός ηλιόλουστες και οι βόλτες ακόμα πιο μεγάλες. Περπατώντας στο πάρκο  κοντά στο Κοινοβούλιο βρήκα το Μουσείων Τεχνών και Κουλτούρας. Δε μπήκαμε μέσα αλλά το εξωτερικό αρχιτεκτονικά ήταν ελκυστικό. Ένας κύλινδρος που "σκεπάζεται" από μια οροφή σαν φύλλο δέντρου. Κατασκευαστικά το ενδιαφέρον ήταν μεγάλο καθώς το τσιμέντο είναι υλικό δύσκαμπτο. 

Από τις βραδινές μας βόλτες, όλα τα πιο πάνω αξιοθέατα ήταν επίσης αξιοθαύμαστα. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον τηλεοπτικό πύργο της πόλης που είναι ορατός από όλες τις κεντρικές περιοχές της πόλης. Είναι το σύμβολο του Βερολίνου και κτίστηκε μεταξύ το 1965-1969. 

Η νυχτερινή ζωή της πόλης ιδιαίτερη, υπόγεια και εναλλακτική. Μικρά μπαράκια, με διαφορετική το καθενα. Η πόλη δε κοιμάται πριν τις πρωινές ώρες. Υπάρχει συνεχώς ζωή και τα μέσα συγκοινωνίας βοηθούν κάθε ώρα που επιθυμείς να επιστρέψεις σπίτι.

Όλα τα πιο πάνω συνδέονταν άρρηκτα με την ενοποίηση του πληθυσμού. Όλα τα πιο πάνω, μνημεία, πάρκα, καταστήματα, μεταφορικά μέσα συνδέτουν ένα ανομοιογενές παζλ. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, το ανατολικό και το δυτικό Βερολίνο αποτελούν πλεον ένα ενιαίο σύνολο με τα κοινά αλλά και διαφορετικά στοιχεία του.