Χανιά, Κρήτη το νησί των -άκης

Tα τελευταία χρόνια όλο και μεγάλωνε η επιθυμία μου να πάω στην Κρήτη. Είτε λόγω φίλων, είτε λόγω συζητήσεων, είχα ήδη κάνει στο μυαλό μου διάφορες "εικόνες" των Χανιών. Όταν η ιδέα του ταξιδιού πήρε σάρκα και οστά, η χαρά μου και η ανυπομονησία μου μεγάλωναν.Λένε, όταν εμεις κανουμε σχεδια και ονειρα, ο θεος γελαει! Τέλος καλό όμως, το ταξίδι πραγματοποιήθηκε, όντας η ομάδα πλήρης και δεμένη.

Από πού να πρωτοξεκινήσω. Οι πινακίδες στο δρόμο μόνο χαμόγελα μας μοίραζαν. Από το  "Γραφείο τελετών Πανηγυράκης" μεχρι το "Εργαστήρι πυροτεχνημάτων Πυροβολάκης". Τα -ακης και τα λογοπαίγνια ήταν παντου. 

Μετά από χρόνια πήγαμε όλοι μαζί και πάλι σε συναυλία. Η συναυλία του Παντελή Θαλασσινού κάτω από τον έναστρο ουρανό μονο να μας ταξιδέψει μπορούσε. Αναπολούσαμε τις διακοπές που κάναμε όταν ήμασταν όλοι πιο μικροί., τις διάφορες συναλίες που πήγαμε παρέα και τα καλοκαιρινα παρεϊστικά βράδυα. Είναι εντυπωσιακό πως η μουσική μπορεί να μας ξυπνήσει μνήμες. Και σίγουρα εκείνη τη νύχτα μάθαμε πως η μουσική είναι για όλες τις ηλικίες. Θα μου μείνει σίγουρα αξέχαστο το πιο κάτω τραγούδι, που ακούγοντας το ένιωσα ελεύθερη.

Κάθε μέρα πηγαίναμε και σε μία διαφορετική περιοχή των Χανιών. Ξεκινώντας από τον Τερσενά. Μια παραλία ότι πρέπει για παιδάκια. Πόσο ωραίο όταν συναντάς ανθρώπους που πεθυμησες και πλέον οι ζωές σας είναι διαφορετικές.
Συνεχίσαμε τις βόλτες μας στην Παλαιόχωρα. Είχα ακούσει πολλά για την παραθαλάσσια αυτή κωμόπολη. Η διαδρομή ήταν γεμάτη με τεράστιες εκτάσεις ελιών. Οδηγώντας μας έσπασε τη μύτη το ζεστό γαλακτοπούρεκο του καφενείου. Οπότε μία στάση ήταν απαραίτητη. Φθάσαμε σε μια παραλία κοντά στο Καστέλλι, τα νερά παγωμένα αλλά πεντακάθαρα.
Ακολούθησε η εκδρομή στη Γεωργιούπολη και στις Καλύβες. Εκεί γίναμε όλοι παιδιά. Οι αέρηδες ήταν έντονοι. Παίζαμε στην άμμο και πηδούσαμε με γέλια και ιστορίες τα κύματα.
Την επομένη πήγαμε στα Σφακιά. Ρωτώντας μάθαμε από ντόπιους για το Φραγκοκάστελλο. Βλέπαμε το κάστρο από μακριά. Η θάλασσα ήταν χάρμα οφθαλμών. Και μια ταβερνούλα στην άκρη του βράχου, μας άνοιξε την όρεξη και μας τρύπησε τη μύτη με τα φρέσκα ψάρια. Η εκδρομή εκείνη ολοκληρώθηκε με σπιτικό θυμαρήσιο μέλι.
Οι αέρηδες όλες αυτές τις μέρες μας εμπόδιζαν από το να πάμε σε γνωστά μέρη των Χανιών όπως το Μπάλο και το Ελαφονήσι. Αλλά ευτυχώς καταφέραμε να πάμε στα Φαλάσαρνα, μια τεράστια παραλία που έσφηζε από κόσμο. Κατεβαίνοντας το δρόμο γεμάτο στροφές, έβλεπες πολλά θερμοκήπια. Το θυμάρι μύριζε παντού. Το τοπίο εντυπωσιακό και το ηλιοβασίλεμα ανεβαίνοντας το βουνό ακόμα πιο μαγευτικό.
Η τελευταία μας εκδρομή ήταν στο Μαράθι.  Η θάλασσα ήταν απόλαυση. Αποφασίσουμε να φάμε στην περιοχή εκεί μετά που μας σύστησαν μια καντίνα. Και ήταν σίγουρα η πιο σωστή απόφαση. Το κύμα στα πόδια μας, φρέσκο ψάρι στο πιάτο μας και χαλαρή μουσική στο πίσω μέρος. Λένε "λιγό κρασί, λίγο θάλασσα και τ'αγόρι μου". Θα το αλλάξω και θα το προσαρμόσω στα δικά μου θέλω. Λιγο κρασί, λίγο θάλασσα, τ'αγόρι μου και την οικογένεια μου.
Τις νύχτες οι βόλτες μας ήταν στην παλία πόλη των Χανιών. Στο λιμάνι επικρατούσε πανικός και πολυκοσμία. Αλλά τα μάτια μας απευθείας πήγαιναν στο απέραντο γάλαζιο. Ο φάρος και τα τείχη της παλιάς πόλης ήταν πάντα πρωταγωνιστές στις εικόνες του ηλιοβασιλέματος. Στενά δρομάκια με μαγαζάκια πρωτότυπα, μπαράκια διαφορετικά και λουλούδια που χρωμάτιζαν τη βόλτα μας.

Πόσο μου λείπουν τέτοιες εικόνες. Πόσο μου λείπουν τέτοιες στιγμές. 
Οι στιγμές που είμαστε όλοι μαζί. Οι στιγμές που χαλαρώνουμε, αγκαλιαζόμαστε και "ταξιδεύουμε" παρέα. Εκμεταλλευτείτε την κάθε στιγμή γιατί δε θα ξαναέρθει. Ταξιδέψτε για να χορτάσουν τα μάτια σας εικόνες και το μυαλό σας στιγμές.

υ.γ κάποιες φωτογραφίες θα μπουν όταν τις ανεβάσω στον υπολογιστή. Αλλά σίγουρα θα κρατήσω κάποιες για του χρόνου, για τη δεύτερη προσωπική μου έκθεση φωτογραφίας.