Vitra Campus, Weil am Rhein

Κάθε φορά που με επισκέπτονται οι γονείς μου, θέλω γενικά να τους δείχνω την καθημερινότητά μου. Πάντα κάνουμε μια εξόρμηση που θα είναι και για μένα πρώτη φορά, για να μπορέσουμε να μοιραστούμε τα πρώτα συναισθήματα και εντυπώσεις. Αυτή τη φορά επισκεφθήκαμε το Vitra Design Museum στο Weil am Rhein

Το Vitra Museum είναι ένα σύμπλεγμα κτιρίων που λειτουργεί σαν εργοστάσιο και μουσείο. Ιδρύθηκε το 1989, σχεδιάστηκε για να παρουσιάσει μια ιδιωτική συλλογή επίπλων. Στην πρώτη δεκαετία παρουσιάστηκαν πρώτες μεγάλες διεθνείς και θεματικές εκθέσεις και στη συνέχεια ταξιδιωτικές εκθέσεις. Άρχισε να αναπτύσσει δικές του σειρές προϊόντων. Το χώρο μπορεί κάποιος να τον επισκεφθεί μόνο με ξεναγό του μουσείου, καθώς το εργοστάσιο είναι ακόμη σε λειτουργία και κάποιοι χώροι δεν είναι επισκέψιμοι.

Το κάθε κτίριο που βρίσκεται στην έκταση του μουσείου έχει το δικό του λόγο ύπαρξης. Είναι ένα campus αρχιτεκτονικής και design. Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω. Ξεκινώντας από το τέλος της περιήγησής μας, από το κτίριο του Tadao Ando. Μπόρεσα εύκολα να διακρίνω τον αρχιτεκτονικό χαρακτήρα του με τη χρήση του ακατέργαστου μπετον. Το κτίριο αναπτύχθηκε υπόγεια με την εσωτερική αυλή που είναι πηγή φυσικού φωτός.
Εντυπωσιάστηκα από την πρόσοψη του κτιρίου των SANAA, δύο ιάπωνων αρχιτεκτόνων. Χρησιμοποιώντας το διαφανές και λευκό ακρυλικό, τα χρώματα του ουρανού αντανακλούσαν πάνω στην πρόσοψη. Οπότε κάθε επόμενη μέρα, το κτίριο αυτό μπορεί να σου δημιουργήσει διαφορετικό συναίσθημα. Σύμφωνα με τη ξεναγό μας είναι το κτίριο "που εκπέμπει φως". Εσωτερικά είναι το μοναδικό κτίριο που λειτουργεί μόνο με φυσικό φως, χάρη των ανοιγμάτων στην οροφή, εξοικονομόντας ενέργεια.
Το πιο πρόσφατο κτίριο είναι των Herzog & de Meuron, κτισμένο από κόκκινο τούβλο. Εσωτερικά δε μπήκαμε, αλλά η επιβλητική του πρόσοψη δε μπορούσε να μη με συνεπάρει. Το κάθε τούβλο ήταν κομμένο στο χέρι για να δημιουργεί μια τραχιά επιφάνεια, αλλά και για να μην υπάρχει μονοτονία για τον εργαζόμενο.
Ακριβώς απέναντι βρισκόταν το κτίριο της Zaha Hadid, η πρώτη ιδέα της που κτίστηκε και μετά ξεκίνησε την καριέρα της. Βλέποντάς το δε μπορούσα να μη σκεφτώ την πλατεία Ελευθερίας. Ο αρχιτεκτονικός χαρακτήρας είναι έντονα παρών. Οι πολλές γραμμές, οι τοίχοι που είναι κτισμένοι σε κλίση, οι εναλλαγή υλικών σου προκαλούσαν ένα αίσθημα ζαλάδας. Υπήρχε κίνηση προς όλες τις κατευθύνσεις και δύσκολα μπορούσες να διακρίνεις το στοιχείο που ήταν ίσιο στο χώρο. Το κτίριο είχε σχεδιαστεί για να λειτουργήσει σαν πυροσβεστικός σταθμός.
Μπροστά από  το σταθμό, βρίσκονταν δύο κτίρια - του Nicholas Grimshaw και του Álvaro Siza - που συνομιλούσαν μεταξύ τους με τη βοήθεια μιας μεταλλικής γέφυρας. Η γέφυρα άλλαζε το ύψος της κάθε φορά που έβρεχε, καθώς λειτουργούσε σαν σκέπαστρο για να μπορούν οι εργαζόμενοι να μετακινούνται από το ένα κτίριο στο άλλο.
Από το δρόμο μπορέσαμε να διακρίνουμε ένα άλλο κτίριο των Herzog & de Meuron. Ενα παιχνίδι πενταγώνων ξετυλίγει την συλλογή επίπλων του μουσείου. Τα τεράστια ανοίγματα προσφέρουν φωτεινούς χώρους και η εσωτερική διαρρύθμιση σου επιτρέπει να ταξιδέψεις. 
Κοντά στην είσοδο βρισκόταν ο χώρος παραγωγής των επίπλων, κτισμένο από τον Frank Gehry. Είχε την ίδια αρχιτεκτονική λογική με το βασικό κτίριο του μουσείου, εκεί δηλαδή που ξεκίνησε η ξενάγησή μας. Ένα κτίριο επίσης κτισμένο από τον Frank Gehry το 1989. ένα προγραμματικό έργο αποικοδομητισμού, ένα κολάζ πύργων, ράμπων και κύβων. Οι εκφραστικές μορφές του δεν είναι αυθαίρετες, καθορίζονται από τη λειτουργία και το φως. Σε δύο ορόφους είναι περίπου 700 τετραγωνικά μέτρα εκθεσιακού χώρου, το φως της ημέρας μπαίνει μέσα από μεγάλα ανοίγματα παραθύρων στην περιοχή της οροφής.
Κατα τη διάρκεια της ξενάγησης, ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να διακρίνε κάποιες κατασκευές διάσημων αρχιτεκτόνων και designers, καθώς και έναν καλλιτεχνικό περίπατος διαμορφωμένο από τον Alvaro Siza.

Όλα τα στοιχεία ενώνονται νοητά μεταξύ τους με ένα σεβασμό προς τον αρχιτέκτονα, τον εργαζόμενο και τον επισκέπτη. Κανένας αρχιτέκτονας δεν προσπάθησε με το έργο του να επισκιάσει κάποιον άλλο. Και αυτός ήταν ο βασικός στόχος του μουσείου, ότι όλοι θα συνυπήρχαν αρμονικά. Το παρελθόν και το παρόν, το μοντέρνο και το παραδοσιακό συνδέονται μεταξύ τους, τονίζοντας την σχέση της αρχιτεκτονικής και του design.

Every year my parents visit me in Zurich. This is a way to include them in my everyday life, make excursions and share first feelings and impressions. This time we visited the Vitra Design Museum in Weil am Rhein in Germany.

The Vitra Museum is a building-complex that functions as, both, a factory and a museum. Founded in 1989, it was originally designed to host private collections of furniture, major international and thematic exhibitions, as well as travel exhibitions. This is the place were Vitra began developing his own product lines. The site can only be visited by a guide as the factory still works and some rooms are not accessible for the public.

Each building located within the premisses has its own reason of existance. It is a campus of outstanding architecture and conceptual design. Starting from the end of our tour from Tadao Ando's building, one can easily distinguish his architectural character from the use raw concrete. The building was developed underground with an inner courtyard, acting as a source of natural light.
Moving to SANAA's (two Japanese architects) building, I was impressed by the tall facade, made out of a translucent white acrylic. The smart use of this material allowed the facade to blend with the colors of the sky in such a way were, every next day, the building could  create a different feeling. According to our guide, it is called the "light-emitting" building since it is the only building that uses solely natural light, thanks to the roof openings. As a result, the energy consumption of this building is 60% less than what is conventionally needed.
The most recent building is by Herzog & de Meuron, built with many red bricks. We did not have the chance to go inside this one, but I was thrilled by the imposing facade and the rough surface created by the hand-cut bricks. Right across the street was Zaha Hadid's building, initially designed to function as a fire station. This was her very first idea that was built, marking the start of her glorious career. With the first sight, I immediately thought of Liberty Square in Nicosia; the architectural character and style of Zaha is omnipresent. The number of lines, the sloped walls, the switching of materials conspire to create optical illusions to the point where it can even induce dizziness. Everything was moving in all directions and the visitor could hardly distinguish what was flat and what not. In front of the fire station, there were two other buildings - from Nicholas Grimshaw and Álvaro Siza - "talking" to each other via a metal bridge. This bridge moves depending on the weather in a way that when it is raining, the bridge is in its lower position, and rising to its highest level when it is sunny. It works as a cover to allow workers to move from one building to the other without getting exposed to rain. From the street, we could see another building from Herzog & de Meuron. A pentagon structure that hosts the museum's collection of furniture. The huge openings offer bright spaces and the interior layout allows you to travel through is a somewhat random fashion.
Close to the main entrance of the campus was the furniture production area, built by Frank Gehry. It had the same architectural logic as the main building of the museum, that is where our tour started. A building also built by Frank Gehry in 1989. "The building of the Vitra Design Museum is, despite its modest proportions, a programmatic work of deconstructivism, a collage of towers, ramps, and cubes. His expressive forms are not arbitrary, they are determined by their function and the light. On two floors are about 700 square meters of exhibition space, the daylight enters through large window openings in the roof area". During the tour, the visitor can see many sculptures and enter peripheral structures made by famous architects and designers. In addition, there is an artistic walk made by Alvaro Siza.

All elements are united with each other with the highest priority the respect for the architects, workers, and visitors. None of the buildings overshadows any other. This was the main goal of the museum, that everyone would co-exist harmoniously. Past and present, modern and traditional are linked together, highlighting the relationship between architecture and design.