Niagara Falls

2024 started with many planned trips. After visiting Montreal in January, we continued with a three day trip in February to Niagara Falls, which is only a 1.5 hour flight from Boston. We've all seen countless pictures of Niagara Falls and that's why I was looking forward to this. By the end of the trip, the photos that I took were uncounted.

Our hotel overlooked the falls. We were sleeping and waking up at an exceptional view. We couldn't get enough of them. Even the little one admired them constantly. When we got closer, we were left speechless. The water was falling with such force and was so angry that it was blowing "smoke". In contrast, of course, to the birds that flew undisturbed and created an image of tranquility. The park around the falls was covered by snow with bare trees. It was a winter landscape. We chose to go from the Canadian side and enjoyed where the water falls. We also went through the tunnel built behind the falls and the sound of the falling water was deafening. On the day we were leaving, we walked across the bridge that connects the two countries and went for a walk on the American side as well. The feelings are different because there you saw the highest point of the falls and you couldn't feel the anger of the falling water.

The area was very touristy and everything was very expensive. The cold itched, but the experience was so intense that it overshadowed it. The nature’s creation was breathtaking and definitely worth visiting once in a lifetime.

Το 2024 ξεκινησε με ταξίδια. Μετά το Μόντρεαλ τον Ιανουάριο, συνεχίσαμε με ένα τριήμερο ταξίδι το Φεβρουάριο στους καταρρακτες του Νιαγαρα που είναι μόνο 1.5 ωρα πτήση απο τη Βοστόνη. Αμέτρητες οι φωτογραφίες που έχουμε όλοι δει από τους Καταρρακτες του Νιαγάρα και αυτός ήταν ο λόγος που ανυπομονούσα να πάμε. Στο τέλος αμέτρητες ήταν και οι φωτογραφίες που βγάλαμε στο ταξιδι μας εκεί.

Το ξενοδοχείο μας είχε θέα τους καταρράκτες. Κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε κοιτάζοντας τους. Δεν τους χορταίναμε. Ακομα και ο μικρος τους θαύμαζε συνεχώς. Όταν πλησιάσαμε, μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Το νερο έπεφτε με τόση δύναμη και είχε τόσο θυμό που έβγαζε καπνούς. Σε αντίθεση φυσικά με τα πουλιά που πετούσαν ανενόχλητα και δημιουργούσαν μια εικόνα ηρεμίας. Το πάρκο γύρω από τους καταρράκτες ήταν χιονισμένο με δέντρα γυμνά. Ηταν ένα χειμερινό τοπίο. Εμεις επιλέξαμε να πάμε από την Καναδέζικη πλευρά και απολαύσαμε εκεί που πέφτει το νερο. Περάσαμε και από το κτιστό τουνελ πίσω από τους καταρράκτες και ο ηχος που έπεφτε το νερό ήταν εκκωφαντικός. Τη μέρα που φεύγαμε, διασχίσαμε με τα πόδια τη γέφυρα που ενώνει τις δύο χώρες και πήγαμε μια βόλτα και στην Αμερικάνικη πλευρά. Τα συναισθήματα διαφορετικά γιατί εκεί έβλεπες το ψηλότερο σημείο των καταρρακτών και δεν εβλεπες το μένος που έπεφτε το νερό.

Η περιοχή ήταν πολύ τουριστική και τα πάντα ήταν πανάκριβα. Το κρύο έτσουζε, όμως η εμπειρία ήταν τόσο έντονη που το επισκίαζε. Το δημιούργημα της φύσης έκοβε την ανάσα και αξίζει σίγουρα κάποιος να το επισκεφθεί μιαα φορά στη ζωή του.