Yerevan, Armenia
Yerevan, a city stack on time
The trip started by landing to Zvartnots Airport. After dropping off our backpacks to the hotel, we started walking around to explore the city. We chose the restaurant “Tun Lahmajo” because it was filled up with locals.. the meal was exceptional. We tasted the traditional "Lahmajo", flatbread with minced meat and spices. We couldn’t resist the stew beef with vegetables, that was slightly spicy and the Armenian dumplings, named “Khinkali” which we ate with the technique seen from the local woman sitting next to us. We continued our walk towards Republic Square, which is surrounded by four architecturally remarkable buildings, such as the Government State Building and the History Museum. Everything was lit to the point. The Shahumyan and the Vardanyans Park were beyond our expectations. Both parks have dancing fountains and statues with scenes from everyday life.
The next day was filled with visits to all the main attractions. We started walking towards the Opera House – which wasn’t the typical European Opera House – however the artist apartments at the back side were iconic. We passed through parks with autumnal colours that match the colour of the local stone used in the buildings and we arrived at the Cascade Complex. The Cafesjian Center for the Arts offers an artistic environment, beautiful setting, panoramic view of the city and is the major landmark of the city. The Monument to 50 Years of Soviet Armenia was visible from the top of the Cascade and was inviting us to go closer. It was a bit disappointing because there was no sign to explain the history or what the monument symbolises. We moved towards the Victory Park, which was 10 minutes’ walk from our previous stop. Everything was beautiful, the luna park was a romantic touch in the scenery and the Mother Armenia Monument completed the image. The Mother Armenia statue symbolises peace through strength, and it recalls the importance of the older female members of an Armenian family. It was 1pm and we have already visited the most important attractions of the city. Going back to the city center, we enjoyed Armenian lunch in “Lavash”. The local dish “Tolma” with cabbage was tasteful, same as Kibbeh, the oriental meatballs, based on spiced lean ground meat and bulgur wheat. After we took a nap, we decided to visit Vernissage, the local flea market which was much more civilized than other markets that I have visited previously. No one was shouting to sell their products. But at the same time, I was a bit disappointed because all the stands had almost the same products, which means that nothing was handmade. At the end we walked towards the Saint Gregory The Illuminator Cathedral, the largest cathedral of the Armenian Apostolic Church. It is a church much less decorated that the Cypriot churches, but the space was much brighter. People were walking through a park and took a few steps before entering the space. We continued our walk to Yerevan streets where the mark from the wars were visible. The residential buildings were in bad conditions, almost destroyed but fully inhabited. And suddenly the Blue Mosque stole my heart. It is the only active Muslim temple in Yerevan and the most significant structure from the city's Iranian period. The day was long, and it was time to go back to the hotel, get ready and enjoy the night at the Panda Rooftop, an Armenian bar/club with Asian cuisine.
The next and last day was going to be a bit more relaxed. We were very lucky, because without knowing on October 13th, the Armenians celebrate the Yerevan 2806th anniversary. Each neighborhood had a concert. Everyone was happy, traditional dances brought the locals and the tourists together. Food stands were filled with people. Being part of those festivities, it allowed us to see their culture. Our last visit was at the Tsitsernakaberd Memorial complex, dedicated to the victims of the Armenian genocide and built in 1967. It symbolizes the national rebirth of Armenians. Twelve slabs are positioned in a circle, representing the twelve lost provinces in present-day Turkey. The Memorial was part of a park and sport complex, and it allowed us to walk around. And suddenly we found the perfect spot for lunch and relax, the El Garden. It is a restaurant hidden in nature, and it is developed with multiple transparent tents that sit either on the floor or the trees. It was a beautiful and a nice closing of our trip.
Γερεβάν, η πόλη που σταμάτησε ο χρόνος
Τα ταξίδια είναι ο τρόπος μου για να εξερευνήσω, να νιώσω χαλαρή, να ξεχάσω την καθημερινότητα και τις απαιτήσεις της, να φύγω από τις ανέσεις μου και τη ρουτίνα μου και φυσικά να ανακαλύψω πολιτισμούς, να μάθω παραδόσεις, καινούριες μυρωδιές και φαγητά. Αυτή τη φορά σχεδίασα ένα ταξίδι με μια φίλη που έχουμε ξαναταξιδέψει μαζί, και ξέρουμε ότι ταιριάζουμε. Ο προορισμός που επιλέχθηκε ήταν το Γερεβάν στην Αρμενία.
"Τι θα κάνεις εκεί; Πού είναι αυτό; Γιατί πας εκεί;" Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που έκανε ο κύκλος μας. Και η απάντησή μου ήταν «Γιατί όχι;». Και για να είμαι ειλικρινής, τον τελευταίο καιρό ακούω πολλά για το Γερεβάν και τους Αρμένιους. Έμαθα την ιστορία τους, διάβαζα για τη γενοκτονία και ήμουν περίεργη να πάω εκεί.
Η Αρμενία είναι μέρος της οροσειράς του Καυκάσου και συνορεύει με την Τουρκία στα δυτικά, τη Γεωργία στα βόρεια, το Αζερμπαϊτζάν στα ανατολικά και το Ιράν στα νότια. Η χώρα ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης και έγινε επίσημα ανεξάρτητο κράτος στις 23 Σεπτεμβρίου 1991. Το Γερεβάν είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Αρμενίας, καθώς και μια από τις παλαιότερες συνεχώς κατοικημένες πόλεις του κόσμου. Ονομάζεται «η ροζ πόλη» λόγω της χρήσης της ροζ ηφαιστειακής πέτρας που λέγεται «Tuff».
Το ταξίδι ξεκίνησε με προσγείωση στο αεροδρόμιο Zvartnots. Αφού αφήσαμε τα σακίδια μας στο ξενοδοχείο, ξεκινήσαμε να περπατάμε για να εξερευνήσουμε την πόλη. Επιλέξαμε το εστιατόριο "Tun Lahmajo" επειδή ήταν γεμάτο με ντόπιους και το γεύμα ήταν εξαιρετικό. Δοκιμάσαμε το παραδοσιακό «Lahmajo», ανοικτή πίτα με κιμά και μπαχαρικά. Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στο μοσχαρίσιο στιφάδο με λαχανικά, που ήταν ελαφρώς πικάντικο και στα αρμενικά ζυμαρικά, που ονομάζονταν «Khinkali» και τα φάγαμε με την τεχνική που βλέπαμε από τη γυναίκα που καθόταν δίπλα μας. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την Republic Square, η οποία περιβάλλεται από τέσσερα αξιόλογα αρχιτεκτονικά κτίρια, όπως το Προεδρικό και το Μουσείο Ιστορίας. Όλα στην πλατεία ήταν φωτισμένα πανέμορφα, τόνιζαν τις αρχιτεκτονικές τους λεπτομέρειες. Το Shahumyan και το πάρκο Vardanyans ήταν πέρα από τις προσδοκίες μας. Και τα δύο πάρκα έχουν σιντριβάνια που χορεύουν και αγάλματα με σκηνές από την καθημερινή ζωή.
Η επόμενη μέρα ήταν γεμάτη με επισκέψεις σε όλα τα βασικά αξιοθέατα. Αρχίσαμε να περπατάμε προς την Όπερα – που δεν ήταν η τυπική Ευρωπαϊκή Όπερα – ωστόσο τα διαμερίσματα καλλιτεχνών στην πίσω πλευρά ήταν εμβληματικά. Περάσαμε από πάρκα με φθινοπωρινά χρώματα που ταιριάζουν με το χρώμα της τοπικής πέτρας που χρησιμοποιείται στα κτίρια και φτάσαμε στο Cascade Complex. Το Cafesjian Centre for the Arts προσφέρει ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον, όμορφο σκηνικό, πανοραμική θέα της πόλης και είναι το σημαντικότερο ορόσημο της πόλης. Το Μνημείο για τα 50 χρόνια της Σοβιετικής Αρμενίας ήταν ορατό από την κορυφή του Cascade και μας προσκαλούσε να πάμε πιο κοντά. Ήταν λίγο απογοητευτικό γιατί δεν υπήρχε σημάδι που να εξηγεί την ιστορία ή τι συμβολίζει το μνημείο. Προχωρήσαμε προς το Victory Park, το οποίο ήταν 10 λεπτά με τα πόδια από την προηγούμενη στάση μας. Όλα ήταν όμορφα, το luna park ήταν μια ρομαντική πινελιά στο τοπίο και το άγαλμα της Mother Armenia ολοκλήρωσε την εικόνα. Συμβολίζει την ειρήνη μέσω της δύναμης και υπενθυμίζει τη σημασία των μεγαλύτερων γυναικείων μελών μιας αρμενικής οικογένειας. Ήταν 13:00 και είχαμε ήδη επισκεφτεί τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης. Επιστρέφοντας στο κέντρο, απολαύσαμε το αρμενικό γεύμα στο "Lavash". Το τοπικό πιάτο «tolma» με λάχανο ήταν πεντανόστιμο, όπως και το Kibbeh, οι ανατολίτικοι κεφτέδες, με βάση τον καρυκευμένο άπαχο κιμά και το πλιγούρι σιτάρι. Αφού πήραμε έναν υπνάκο, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Vernissage, την τοπική υπαίθρια αγορά που ήταν πολύ πιο πολιτισμένη από άλλες αγορές που έχω επισκεφτεί στο παρελθόν. Κανείς δεν φώναζε να πουλήσει τα προϊόντα του. Ταυτόχρονα όμως απογοητεύτηκα λίγο γιατί όλοι οι μικροπωλητές είχαν σχεδόν τα ίδια προϊόντα, πράγμα που σημαίνει ότι τίποτα δεν ήταν χειροποίητο. Στο τέλος περπατήσαμε προς τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γρηγορίου του Φωτιστή, τον μεγαλύτερο καθεδρικό ναό της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας. Είναι μια εκκλησία πολύ λιγότερο διακοσμημένη από τις κυπριακές εκκλησίες, αλλά ο εσωτερικός χώρος ήταν πολύ πιο φωτεινός. Ο κόσμος περπατούσε μέσα από ένα πάρκο και ανέβαινε σκαλιά πριν μπει στον χώρο. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στους δρόμους του Γερεβάν όπου φαινόταν το σημάδι από τους πολέμους. Τα πολυκατοικίες ήταν σε κακή κατάσταση, σχεδόν κατεστραμμένες αλλά πλήρως κατοικημένες. Και ξαφνικά το Μπλε Τζαμί μου έκλεψε την καρδιά. Είναι ο μόνος ενεργός μουσουλμανικός ναός στο Γερεβάν και το πιο σημαντικό στοιχείο από την ιρανική περίοδο της πόλης. Η μέρα ήταν τεράστια με πολύ περπάτημα και ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, να ετοιμαστούμε και να απολαύσουμε τη νύχτα στο Panda Rooftop, ένα αρμενικό μπαρ/κλαμπ με ασιατική κουζίνα.
Η επόμενη και τελευταία μέρα θα ήταν λίγο πιο χαλαρή. Ήμασταν πολύ τυχερές, γιατί χωρίς να το ξέρουμε, στις 13 Οκτωβρίου, οι Αρμένιοι γιορτάζουν την 2806η επέτειο του Γερεβάν. Κάθε γειτονιά είχε μια συναυλία. Όλοι χάρηκαν, οι παραδοσιακοί χοροί έφεραν κοντά τους ντόπιους και τους τουρίστες. Τα περίπτερα με φαγητό γέμισαν με κόσμο. Όντας μέρος αυτών των γιορτών, μας επέτρεψε να δούμε τον πολιτισμό τους. Η τελευταία μας επίσκεψη ήταν στο συγκρότημα Μνημείου Tsitsernakaberd, αφιερωμένο στα θύματα της γενοκτονίας των Αρμενίων και χτίστηκε το 1967. Συμβολίζει την εθνική αναγέννηση των Αρμενίων. Δώδεκα πλάκες είναι τοποθετημένες σε κύκλο, αντιπροσωπεύοντας τις δώδεκα χαμένες επαρχίες στη σημερινή Τουρκία. Το Μνημείο ήταν μέρος ενός πάρκου και ενός αθλητικού συγκροτήματος και μας επέτρεπε να περπατήσουμε. Και ξαφνικά βρήκαμε το τέλειο μέρος για μεσημεριανό γεύμα και χαλάρωση, το El Garden. Είναι ένα εστιατόριο κρυμμένο στη φύση, με πολλαπλές διάφανες σκηνές που βρίσκονται είτε στο πάτωμα είτε κάθονται στα δέντρα. Ήταν όμορφο και ένα ωραίο κλείσιμο του ταξιδιού μας.
Στο Γερεβάν, το ρολόι είναι σταματημένο στο 1990 με μερικές σύγχρονες πινελιές υποδομής. Ο κόσμος δεν είναι ακόμη πολύ ανοιχτός στους τουρίστες και δεν είναι εξοικειωμένος με τα αγγλικά, γεγονός που δυσκολεύει την επικοινωνία. Ο πόνος του πολέμου είναι ορατός στην πόλη και στο πρόσωπο των ανθρώπων. Η παρουσία της αστυνομίας και του στρατού σε κάνει να νιώθεις από τη μια ασφάλεια και από την άλλη άβολα. Είναι πάντα έτοιμοι να αντιδράσουν αν συμβεί κάτι. Ωστόσο, ακόμα κι αν δεν ήταν ένα τυπικό ταξίδι, συνιστώ ανεπιφύλακτα το Γερεβάν προτού γίνει τουριστικό και χάσει την τοπική πινελιά. Μπορεί το ταξίδι να τελείωσε, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά πως ανυπομονώ για το επόμενο ταξίδι μαζί σου και όλες τις εμπειρίες που δημιουργούμε παρέα.
Comments
Post a Comment