Η "μέρα" της αρχιτεκτονικής-charrette
Οι αρχιτέκτονες και οι φοιτητές δεν ζουν μία απλή καθημερινή μέρα, όπως όλους. Έχουν τη δική τους καθημερινότητα με τη δική της διάρκεια, που ο καθένας είναι "αναγκασμένος" να ακολουθήσει ή να τα παρατήσει. Τι πάει να πει λοιπόν "charrette", "nuit blanche" στην αρχιτεκτονική? Οι ορισμοί αυτοί χαρακτηρίζουν την ζωη ενός αρχιτέκτονα.
Ας ξεκινήσω λοιπόν μία μικρή περιγραφή αυτής της διαφορετικής ρουτίνας μέσα από δικές μου εμπειρίες.
Ο ύπνος είναι λέξη που σπάνια χρησιμοποιείται. Ας μην πω ποτέ, καθώς μετά από κάθε παράδοση, ο ύπνος είναι απόλαυση. Ο φυσιολογικός άνθρωπος κοιμάται έξι με οκτώ ώρες την ημέρα. Εμείς οι αρχιτέκτονες, όταν ακούμε τέτοια ωράρια, ζηλεύουμε. Σε περιόδους πίεσης, που αν δεν είναι συνέχεια, είναι σίγουρα αρκετά συχνά, οι ώρες ύπνου είναι από δύο ώρες μέχρι καμία. Σίγουρα σε τέτοιυς καιρούς, ξεχνιέται κάθε είδους πολυτέλεια. Με την κάθε ευκαιρία, κοιμόμαστε όπου να 'ναι για πέντε, δέκα λεπτά και μετά πάλι στη δουλειά. Τα χαρτόνια φαντάζουν απίστευτα αναπαυτικά. Ο υπολογιστής μας νανουρίζει. Τα τεράστια ξύλινα-μεταλλικά γραφεία δίνουν την αίσθηση διπλού κρεβατιού. Όταν η αγρυπνία γίνεται στη σχολή, το κάθετι σε μία αίθουσα αποκτά μία ξεχωριστή αξία. Όταν αυτό γίνεται σε σπίτι, οι ρόλοι αντιστρέφονται. Το κρεβάτι είναι χώρος αποθήκευσης, και το γραφείο πέρνει το ρόλο του κρεβατιού.
Όταν οι "nuits blanches" ξεκινούν, εξαφανιζόμαστε από προσώπου γης. Ο καλύτερος μας φίλος γίνεται ο υπολογιστής (αν μας "παρατήσει" αυτός, τρελενόμαστε), Ο πέμπτος χρόνος, η χρονία του διπλώματος ήταν χαρακτηριστική χρονιά των charrettes. Η επικοινωνία με τους φίλους, του γονείς ήταν αισθητά μειωμένη. "Πάμε για ποτό?""Δεν μπορώ, έχω διάβασμα" ήταν οι φράσεις που επαναλαβάνονται μέρα με τη μέρα. Η αγρυπνία γινόταν στη σχολή κυρίως, με έξι ακόμα άτομα παρέα, που χωρίς αυτά, η χρονιά δεν θα έβγαινε. Η Hanna, ο Jeremy, η Caroline, η Marine, ο Matthieu, η Clarence είναι οι άνθρωποι που θα ευγνωμονώ για τις στιγμές που μου χάρισαν την στιγμή που έπρεπε. Ολοι οι άλλοι "εξωτερικοί" φίλοι έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα, όπως ο ρυθμός ζωής τους δεν είχε καμία σχέση με το δικό μου.
Δουλεύοντας σε προσωπικό project σε αίθουσα ομάδας είναι ότι καλύτερο. Η μουσική πάντα στο τέρμα για να μας κρατά σε εγρήγορση. Τα μπισκότα, οι σοκολάτες, τα γαρυδάκια είναι πάντα στο πλάι μας. Τα χαρτόνια, οι κόλλες, οι μακέτες, τα κομμάτια ξύλου, τα μολύβια βρίσκονται παντού,από πάνω μας, από κάτω μας, παντού. Όταν ο ένας από όλους μας αρχίζει να "πέφτει", όταν η κούραση αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της, η ομάδα αναλαβάνει δράση ως εμψυχωτής.
Αυτές οι "εφιαλτικές" νύχτες διαβάσματος είναi οι αξέχαστες στιγμές με τους φίλους μας. Το ποτό ρέει άφθονο και με το παραμικρό, με το κάθε θετικό σχόλιο είναι ευκαιρία για να ανοίξουμε μία μπουκάλα κρασί, μία μπύρα. Τα άτομα αυτά γίνονται οικογένεια σου, το κάθετι που μας προβληματίζει μπορεί να ειπωθεί και μία ομαδική λύση πάντα βρίσκεται. όταν η ένταση και το άγχος αυξάνεται, όταν νεύρα φθάνουν στα όρια τους, αυτοί το κατανοούν. Οι μικροπαρεξήγησεις όλο και πιο έντονες αλλά όλοι ξέρουμε το γιατί και αμέσως το κάθε "πρόβλημα" ξεχνιέται.
Όπως είπα στην αρχή ο ύπνος είναι σχεδόν άγνωστη λέξη. Αυτό σημαίνει ότι και η λέξη περιποίηση επίσης. Με την επιστροφή στο σπίτι, αμέσως στο κρεβάτι, η τσάντα πάντα δίπλα από την πόρτα για να είναι έτοιμη για το πρωί και το μπάνιο αν όχι άγνωστο, είναι ευκαιρία να μας ξυπνήσει για να μπορέσουμε να αντέξουμε.Με το καλημερά, ένα jean, μία φανελίτσα, τα μαλλιά πιασμένα, αθλητικά και φύγαμε και πάλι για τη σχολή αγκαλιά με τον υπολογιστή, τον ενθουσιασμό για να φθάσει το τέλος και φυσικά ας μη ξεχνιώμαστε και την κούραση. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε για βάψιμο, ούτε για καλό ντύσιμο, όπως όλα τα ρούχα έχουν γεμίsει "Gel glue Scotch". Φυσικά όταν η δουλεία τελειώνει, το "μαρτύριο" μας δεν τελειώνει εδώ, μένει να τυπώσουμε. Πόσες ώρες έχουμε χάσει όλοι για να τυπώσουμε τα Α0 και οι εκτυπωτές δεν λειτουργούν ή το χαρτί τελειώνει και δεν έχουμε υπομονή να περιμένουμε λεπτό παραπάνω.
Όσο οι μέρες περνούν, έχουμε πάντα στο "πλάι" μας, τους γονείς μας, τους φίλους με την ερώτηση "Και πάλι έμεινες τελευταία στιγμή? Οι άλλοι πως τα καταφέρνουν?", Και όμως, όλοι είμαστε το ίδιο, όποιος σπουδάζει αρχιτεκτονική και δεν έχει περάσει από αυτή τη μοναδική εμπειρία της αγρυπίας ή κάτι δεν έχει κάνει σωστά ή "Μπράβο, του βγάζω το καπέλο".
Όταν η πολυπόθητη μέρα φτάνει, επικρατεί ένας πανικός, ένας ενθουσιασμός. Είναι η στιγμή που η κούραση και το άγχος πρέπει να κρυφτούν και να βγει στην επιφάνεια ο καλύτερος μας, επικοινωνιακός, επιχειρηματικός εαυτός για να "πουλήσουμε" την ιδέα μας, τη δουλειά μας.
Και μετά όμως από αυτή τη στιγμή που απαιτεί δουλειά ενός χρόνου και έχει διάρκει παρουσίασης μίας ώρας, τι γίνεται? Ώρα για ξεσάλωμα! Φύγαμε για ποτό όλοι μαζί, η ομάδα της δουλειάς, οι φίλοι, ο κάθε "χαρακτήρας" που βοήθησε να να φθάσουμε σε ένα επιθημυτά καλό αποτέλεσμα. Και το βράδυ, το περιμένουμε πώς και πώς. Έφθασε η στιμγή για να κοιμηθούμε αρκετές ώρες. Και όμως, η υπερένταση είναι τεράστια και το επόμενο πρωί στις επτά, ξυπνάμε. Μας παίρνει μία-δύο μέρες για να κοιμηθούμε, να ξαναμπούμε στο ρυθμό μας και δούμε τους φίλους που "ξεχάσαμε" για λίγο.
Αυτά περιγράφουν τη ζωή του φοιτητή της αρχιτεκτονικής και φυσικά ενός αρχιτέκτονα, αφού η πίεση της δουλειάς και η επιθυμία για δημιουργία δεν τελειώνει. Οι "nuits blanches" γίνονται μία ρουτίνα κουραστική, αλλά ευχάριστη.
Η κάθε στιγμή είναι μοναδική.
Ας ξεκινήσω λοιπόν μία μικρή περιγραφή αυτής της διαφορετικής ρουτίνας μέσα από δικές μου εμπειρίες.
Ο ύπνος είναι λέξη που σπάνια χρησιμοποιείται. Ας μην πω ποτέ, καθώς μετά από κάθε παράδοση, ο ύπνος είναι απόλαυση. Ο φυσιολογικός άνθρωπος κοιμάται έξι με οκτώ ώρες την ημέρα. Εμείς οι αρχιτέκτονες, όταν ακούμε τέτοια ωράρια, ζηλεύουμε. Σε περιόδους πίεσης, που αν δεν είναι συνέχεια, είναι σίγουρα αρκετά συχνά, οι ώρες ύπνου είναι από δύο ώρες μέχρι καμία. Σίγουρα σε τέτοιυς καιρούς, ξεχνιέται κάθε είδους πολυτέλεια. Με την κάθε ευκαιρία, κοιμόμαστε όπου να 'ναι για πέντε, δέκα λεπτά και μετά πάλι στη δουλειά. Τα χαρτόνια φαντάζουν απίστευτα αναπαυτικά. Ο υπολογιστής μας νανουρίζει. Τα τεράστια ξύλινα-μεταλλικά γραφεία δίνουν την αίσθηση διπλού κρεβατιού. Όταν η αγρυπνία γίνεται στη σχολή, το κάθετι σε μία αίθουσα αποκτά μία ξεχωριστή αξία. Όταν αυτό γίνεται σε σπίτι, οι ρόλοι αντιστρέφονται. Το κρεβάτι είναι χώρος αποθήκευσης, και το γραφείο πέρνει το ρόλο του κρεβατιού.
Όταν οι "nuits blanches" ξεκινούν, εξαφανιζόμαστε από προσώπου γης. Ο καλύτερος μας φίλος γίνεται ο υπολογιστής (αν μας "παρατήσει" αυτός, τρελενόμαστε), Ο πέμπτος χρόνος, η χρονία του διπλώματος ήταν χαρακτηριστική χρονιά των charrettes. Η επικοινωνία με τους φίλους, του γονείς ήταν αισθητά μειωμένη. "Πάμε για ποτό?""Δεν μπορώ, έχω διάβασμα" ήταν οι φράσεις που επαναλαβάνονται μέρα με τη μέρα. Η αγρυπνία γινόταν στη σχολή κυρίως, με έξι ακόμα άτομα παρέα, που χωρίς αυτά, η χρονιά δεν θα έβγαινε. Η Hanna, ο Jeremy, η Caroline, η Marine, ο Matthieu, η Clarence είναι οι άνθρωποι που θα ευγνωμονώ για τις στιγμές που μου χάρισαν την στιγμή που έπρεπε. Ολοι οι άλλοι "εξωτερικοί" φίλοι έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα, όπως ο ρυθμός ζωής τους δεν είχε καμία σχέση με το δικό μου.
Δουλεύοντας σε προσωπικό project σε αίθουσα ομάδας είναι ότι καλύτερο. Η μουσική πάντα στο τέρμα για να μας κρατά σε εγρήγορση. Τα μπισκότα, οι σοκολάτες, τα γαρυδάκια είναι πάντα στο πλάι μας. Τα χαρτόνια, οι κόλλες, οι μακέτες, τα κομμάτια ξύλου, τα μολύβια βρίσκονται παντού,από πάνω μας, από κάτω μας, παντού. Όταν ο ένας από όλους μας αρχίζει να "πέφτει", όταν η κούραση αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της, η ομάδα αναλαβάνει δράση ως εμψυχωτής.
Αυτές οι "εφιαλτικές" νύχτες διαβάσματος είναi οι αξέχαστες στιγμές με τους φίλους μας. Το ποτό ρέει άφθονο και με το παραμικρό, με το κάθε θετικό σχόλιο είναι ευκαιρία για να ανοίξουμε μία μπουκάλα κρασί, μία μπύρα. Τα άτομα αυτά γίνονται οικογένεια σου, το κάθετι που μας προβληματίζει μπορεί να ειπωθεί και μία ομαδική λύση πάντα βρίσκεται. όταν η ένταση και το άγχος αυξάνεται, όταν νεύρα φθάνουν στα όρια τους, αυτοί το κατανοούν. Οι μικροπαρεξήγησεις όλο και πιο έντονες αλλά όλοι ξέρουμε το γιατί και αμέσως το κάθε "πρόβλημα" ξεχνιέται.
Όπως είπα στην αρχή ο ύπνος είναι σχεδόν άγνωστη λέξη. Αυτό σημαίνει ότι και η λέξη περιποίηση επίσης. Με την επιστροφή στο σπίτι, αμέσως στο κρεβάτι, η τσάντα πάντα δίπλα από την πόρτα για να είναι έτοιμη για το πρωί και το μπάνιο αν όχι άγνωστο, είναι ευκαιρία να μας ξυπνήσει για να μπορέσουμε να αντέξουμε.Με το καλημερά, ένα jean, μία φανελίτσα, τα μαλλιά πιασμένα, αθλητικά και φύγαμε και πάλι για τη σχολή αγκαλιά με τον υπολογιστή, τον ενθουσιασμό για να φθάσει το τέλος και φυσικά ας μη ξεχνιώμαστε και την κούραση. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε για βάψιμο, ούτε για καλό ντύσιμο, όπως όλα τα ρούχα έχουν γεμίsει "Gel glue Scotch". Φυσικά όταν η δουλεία τελειώνει, το "μαρτύριο" μας δεν τελειώνει εδώ, μένει να τυπώσουμε. Πόσες ώρες έχουμε χάσει όλοι για να τυπώσουμε τα Α0 και οι εκτυπωτές δεν λειτουργούν ή το χαρτί τελειώνει και δεν έχουμε υπομονή να περιμένουμε λεπτό παραπάνω.
Όσο οι μέρες περνούν, έχουμε πάντα στο "πλάι" μας, τους γονείς μας, τους φίλους με την ερώτηση "Και πάλι έμεινες τελευταία στιγμή? Οι άλλοι πως τα καταφέρνουν?", Και όμως, όλοι είμαστε το ίδιο, όποιος σπουδάζει αρχιτεκτονική και δεν έχει περάσει από αυτή τη μοναδική εμπειρία της αγρυπίας ή κάτι δεν έχει κάνει σωστά ή "Μπράβο, του βγάζω το καπέλο".
Όταν η πολυπόθητη μέρα φτάνει, επικρατεί ένας πανικός, ένας ενθουσιασμός. Είναι η στιγμή που η κούραση και το άγχος πρέπει να κρυφτούν και να βγει στην επιφάνεια ο καλύτερος μας, επικοινωνιακός, επιχειρηματικός εαυτός για να "πουλήσουμε" την ιδέα μας, τη δουλειά μας.
Και μετά όμως από αυτή τη στιγμή που απαιτεί δουλειά ενός χρόνου και έχει διάρκει παρουσίασης μίας ώρας, τι γίνεται? Ώρα για ξεσάλωμα! Φύγαμε για ποτό όλοι μαζί, η ομάδα της δουλειάς, οι φίλοι, ο κάθε "χαρακτήρας" που βοήθησε να να φθάσουμε σε ένα επιθημυτά καλό αποτέλεσμα. Και το βράδυ, το περιμένουμε πώς και πώς. Έφθασε η στιμγή για να κοιμηθούμε αρκετές ώρες. Και όμως, η υπερένταση είναι τεράστια και το επόμενο πρωί στις επτά, ξυπνάμε. Μας παίρνει μία-δύο μέρες για να κοιμηθούμε, να ξαναμπούμε στο ρυθμό μας και δούμε τους φίλους που "ξεχάσαμε" για λίγο.
Αυτά περιγράφουν τη ζωή του φοιτητή της αρχιτεκτονικής και φυσικά ενός αρχιτέκτονα, αφού η πίεση της δουλειάς και η επιθυμία για δημιουργία δεν τελειώνει. Οι "nuits blanches" γίνονται μία ρουτίνα κουραστική, αλλά ευχάριστη.
Η κάθε στιγμή είναι μοναδική.
Comments
Post a Comment