Φωτογραφικο ταξιδι στην Ασια - Photo expedition in Asia

My favorite photo (taken by me) from South Vietnam

  
Δέκα μέρες μετά το τέλος του ταξιδιού μου και η επιστροφη μου στη Ζυριχη ηταν δυσκολη. Το ταξιδι αυτο ξεκινησα να το προετοιμαζω τον Αυγουστο ‘17 και τωρα Δεκεμβρη ‘18, εχει πλεον ολοκληρωθει με ιδιαιτερες και ξεχωριστες αναμνησεις. Μεχρι το ταξιδι, προσπαθουσα να αγορασω τα αναγκαια απο εξοπλισμο, ρουχα μεχρι και αξεσουάρ που μπορει να χρειαζομουν στο ταξιδι, οπως φαναρι για το κεφαλι, μεταξωτο υπνοσακο. Η εμπειρια αυτη ηταν μια επενδυση που δε μετανιωνω στιγμη που την εκανα.Οι μερες δυστυχως περασαν πολυ γρηγορα αλλα καθε μερα ηταν εντονη και μια καινουρια εμπειρια για μενα. Ακομη δυσκολευομαι να περιγραψω το πως περασα και το πως ενιωσα. Πριν φυγω προσπαθουσα να φανταστω πως θα ειναι οι μερες μου εκει, τις εικονες που θα δω, τις μυρωδιες και τα συναισθηματα που θα νιωσω. Αλλα σιγουρα τα πάντα ήταν πολυ πιο εντονα και πρωτογνωρα απο το τι μπορει το μυαλο μας να φανταστει.
Το γκρουπ αποτελειτο απο ατομα μεταξυ 50-75 χρονων. Ημουν η μικροτερη και απο ολους αυτους τους ανθρωπους μπορουσα μονο να κερδισω πραγματα. Ειναι ατομα πολυταξιδευμενα, ατομα που εχουν ζησει εντονα και ειναι «συνηθισμενοι» στο να προσαρμοζονται σε καθε περιβαλλον. Ειναι ατομα που εχουν ηδη αρκετες γνωσεις φωτογραφιας. Μπορουσα απο τον καθενα να κερδισω κατι διαφορετικο και αδραξα καθε ευκαιρια που ειχα να μιλησω μαζι τους, να ακουσω τις σκεψεις τους και να ρωτησω για τον τροπο ζωης τους. Χαιρομαι που το ταξιδι αυτο το εκανα μαζι τους. Αλλα χαιρομαι ακομη περισσοτερο που γνωρισα τους Christian και Regula Heeb, δυο ανθρωπους που δουλεια τους ειναι να ταξιδευουν, να ψαχνουν τα σωστα σημεια και να ειναι παντα την καταλληλη στιγμη εκει που πρεπει για να φωτογραφισουν τα εντονα χρωματα, τους φωτογενεις ανθρωπους και τα ομορφα και ξεχωριστα τοπια. Ο Christian ηταν παντα ανοικτος να εξηγησει, να λυσει καθε μας απορια και σιγουρα να μοιρασει τη γνωση του γυρω απο τη φωτογραφια. Οταν εβλεπε κατι καλο, παντα το επιβραβευε. Αυτο το ταξιδι δεν ηταν απλα φωτογραφικο για μενα, ηταν ταξιδι ζωης και γνωριμιων.
Ηταν αρκετες οι στιγμες που δοκιμασα τον εαυτο μου και ηρθα αντιμετωπη με αρκετες ιδιαιτεροτητες του εαυτου μου. Καθε μερα ηταν μια "περιπετεια" για να βρουμε τουαλετα. Επρεπε να αντιμετωπισω το θεμα της καθαριοτητας καθε στιγμή της ημέρας. Οι ντοπιοι στις περιοχες που πηγαμε ζουν μεσα στη βρωμια, στα πλαστικά, τη λάσπη και τα εντομα. Τις πρωτες μερες ειχα διαρκως μια γκριματσα στο πρόσωπό μου. Αλλα με την καθε ωρα που περνουσα εκεί συνηθιζα και εμπαινα όλο και πιο βαθια στην κουλτουρα τους. Ηρθα σε επαφη με ανθρωπους που υπο αλλες συνθηκες θα ημουν καχυποπτη και δυσκολα θα πλησιαζα. Αλλα στο ταξιδι αυτο εμαθα οτι το χαμογελο ειναι το παν. Πλησιαζα τους ντοπιους χαμογελαστη και αμεσως ανταποκρινονταν. Στο ταξιδι αυτο φαγαμε σε χωρους που σιγουρα πριν δε θα εμπαινα καν μεσα. Παραγγελνα παντα κατι ασφαλες αλλα οντας αναμεσα στους ντοπιους ενιωθα οτι γνωριζα περισσοτερο την καθημερινοτητα τους.
Στο ταξιδι αυτο ηρθα συχνα σε επαφη με παιδακια. Ηταν παντοτε χαμογελαστα αλλα και περιεργα να μας γνωρισουν. Γονατιζα να τους δειξω τις φωτογραφιες που εβγαζαν και ενθουσιαζονταν. Θυμαμαι ενα κοριτσακι που μου χαμογελουσε συνεχως και τοτε του εδωσα κατι μικρο και ασημαντο για μενα. Η χαρα της ηταν τεραστια. Αντεδρασε λες και κρατουσε στα χερια της χρυσο. Σε ενα σχολειο στην Μπανγκοκ ενα αγορακι μου επιασε το χερι, μου εδειξε τα σχεδια του, μου εδωσε ενα λουλουδι και μετα εβαλε τα παπουτσια του, πηρε το σακιδιο του και ήθελε να φύγει μαζι μου. Αυτα ηταν απλα δυο περιστατικα απο τα πολλα που εζησα. Παρολες τις συνθηκες που ζουν τα παιδια αυτα, η αθωοτητα και τα χαμογελα τους ηταν τοσο εντονα που μπορουν να μαλακωσουν τον καθενα.
Θα ηθελα να κλεισω το αρθρο αυτο με κατι που μου εμαθε το φωτογραφικο ταξιδι ζωης. Στη ζωη πρεπει να εκτιμουμε το καθετι που εχουμε. Τη στιγμη που εμεις, οι Ευρωπαιοι, διερωτομαστε τι δωρα θα αγορασουμε τα Χριστουγεννα, στις χωρες που επισκεπτηκα παλευουν καθημερινα για το νερο, το φαγητο και το σπιτι τους. Ειμαι ευγνωμων λοιπον που μπορω να εχω μια καλη ζωη και που μπορω να απολαμβανω τις οποιες ευκολιες μου δινονται στην καθημερινοτητα μου. Τιποτα δεν ειναι δεδομενο.

Ten days after the end of my trip, my return in Zurich was difficult. Ι started planning this photo trip in August '17 and now December '18, it has been completed with me having a new luggage with special memories. Before the trip, I was trying to buy all the necessary photo equipment, clothes and accessories I might have needed on the trip, such as a head lamp and a silk sleeping bag. This experience was a big investment that I do not regret. The time there unfortunately passed very fast but every single day was very intense and a completely new experience for me. I am still struggling to describe how it was and how I felt. Before the trip, I was trying to imagine how my days will be, what I am going to see, to eat, to smell and to feel. But surely everything was more conspicuous than what my mind could imagine.

My fellow travelers were between 50 to 75 years old. I was the youngest in the group. Nevertheless, I grabbed the opportunity and tried to gain as much as I could from these people. I was trying to discuss with them, to listen to their thoughts and ask them about their way of living. They are used to travel, to see new cultures and to adapt easily in a new environment. They are people who already have enough knowledge of photography. I'm glad this trip was done with them. But I am more pleased with the fact that I met Christian and Regula Heeb, who their work is to travel around the world, to find the right spots, and to be always there at the right time to shoot the right colors, photogenic people and beautiful landscapes. Christian was always open to explain to us every detail, to answer our questions, and certainly to share with us his knowledge about photography. He was always rewarding a good spot and a nice picture. It wasn’t just a photography trip, it was a journey of life and acquaintance.

During the trip, there were enough moments where I tested myself and I came across some of my own peculiarities. Each day it was an "adventure" to find a toilet. I had to deal with the issue of cleanliness at any moment of the day. In the areas we visited, the locals are living in dirt and mud, between plastic and insects. In the first few days I always had a grin on my face. But as time was passing by, I was getting more and more used to it, with their culture growing little by little in me. I came into contact with people who would otherwise be suspicious to me and would find it hard to approach. One thing I have learnt in this journey is that the smile is everything. I reached the locals with a smile and everyone immediately responded. On this trip we ate in places that in my normal life I would certainly not even walk in. I always ordered something safe but, sitting there among the locals, evry day I was learning more and more about their daily lives.
On this trip I was often in contact with children. They were always smiling but also curious to meet us. I remember a little girl who was smiling at me constantly. I approached and gave her something small and insignificant to me, but she accepted it with immense joy. She reacted as if she was holding gold. In a school in Bangkok, a little boy caught my hand, showed me his sketches, gave me a flower and, before leaving, he put on his shoes, took his backpack and wanted to leave with me. These were just two incidents of the many I have experienced. Despite the conditions that these children live, their innocence and smiles were so intense that they could soften anyone.
I would like to close this article with something that I learned from this photography trip. In life we must appreciate everything we have. When we, the Europeans, wonder what gifts we will buy in Christmas, people in the countries I visited are struggling for water, food and a safe home. I am therefore grateful about the good life I have and that I can enjoy what I am given in my everyday life. Nothing is a fact.