Tαιλάνδη - Thailand

Μετά το φωτογραφικό ταξίδι αποφάσισα να πάω στην Ταιλάνδη όπου θα έμενα τρεις ημέρες, τρεις ημέρες μόνη μου ως ευκαιρία να δω την πόλη και να περάσω χρόνο με τον εαυτό μου.  Από το Siem Reap ταξίδεψα μέσα σε μία ώρα στην Μπανγκοκ. Φθάνοντας στο αεροδρόμιο έπρεπε να περάσω όλη τη διαδικασία για βίζα ως τουρίστας και μετά με περίμενε ταξί, το οποίο είχα από πριν ηλεκτρονικά κλείσει. Στη διαδρομή μου παρατηρούσα όλο περιέργεια, είδα ένα μοντέρνο κόσμο με ουρανοξύστες και υπέργειες γέφυρες να απλώνεται μπροστά μου. Τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο, ετοίμασα τους χάρτες μου και βγήκα έξω για βόλτα. Ήθελα απλά να περπατήσω στα γύρω τετράγωνα και να δω τη γειτονιά στην οποία έμενα. Όντας μόνη μου στην Μπανγκοκ επέλαξα να μείνω σε μια περιοχή αρκετά τουριστική για να νιώθω ασφαλής όταν περπατώ. Γύρω υπήρχαν μόνο ξενοδοχεία, καταστήματα και malls. Εκεί κοντά είχα την ευκαιρία να επισκεπτώ το αξιοθέατο Four Buddha, γνωστό ως Erawan Shrine. Eίναι ένας ναός που στεγάζει το άγαλμα του Phra Phrom, τον ταιλανδέζο εκπρόσωπο του ινδουιστη θεού της δημιουργίας Brahma. Φεύγοντας από εκεί πήγα στο Kεντρο κουλτούρας και Τεχνης της Μπανγκοκ. Είναι ένα μοντέρνο κέντρο συνάντησης για καλλιτέχνες και κοινό με στόχο την πολιτιστικη και πολιτισμικη συνέχεια του παρελθόντος και του παρόντος. Είχε μικρά καταστηματάκια που πουλούσαν χειροποίητα κοσμήματα, κατασκευές, ρούχα αλλά και θεματικά καφέ. Ήθελα να είμαι στο ξενοδοχείο πριν νυχτώσει οπότε πήρα το δρόμο της επιστροφής. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει, οπότε επέλεξα να περπατήσω τις υπέργεις πεζογέφυρες που σου δίνουν μια άλλη εικόνα της πόλης. όλοι περπατούν γρήγορα, δεν βολτάρουν και δεν κοντοστέκονται. Την επόμενη ημέρα είχα κλείσει μια επίσκεψη της πόλης με έναν ντόπιο αρχαιολόγο και ήταν η καλύτερη ευκαρία για μένα να γνωρίσω την πόλη, την ιστορία και τη θρησκεία τους. Βρέθηκα με το ξεναγό, τον Big, στο σταθμο Ratschamari και από εκεί πήραμε το πλοίο για να πάμε στα όρια της παλιάς πόλης. Ακόμα και το να πάρουμε το πλοίο ήταν μια εμπειρία. Μια ξύλινη βάρκα είναι μεταφορικό μέσο για πολλούς ντόπιους έτσι ώστε να πάνε γρήγορα στη δουλειά και να αποφύγουν την πρωινή κίνηση. Το πλοίο ελαττώνει ταχύτητα στην αποβάθρα και ο κόσμος πηδα μέσα ή έξω ενώ είναι εν κινήση. Καθόμασταν όλοι σαν σαρδέλες. Η ξενάγησή μας ξεκίνησε από το Golden Mount, γνωστό ως Wat Saket. Έπρεπε να ανεβούμε 344 σκαλιά για να επισκεπτούμε τον βουδιστικό ναό του 13ου αιώνα. Ανεβαίνοντας μπόρεσα να απολαύσω την πανοραμική θέα, από τους κοιτώνες των μοναχών, τα μισογκρεμισμένα σπίτια και στο βάθος τους ουρανοξύστες. Στη συνέχεια κάναμε βόλτα στις διάφορες θεματικές γειτονιές. Αρχικά περάσαμε από τη γειτονιά με την αγορά των φρούτων και των λαχανικών. Τα χρώματα ήταν έντονα, τόσο όσο και τα συναισθήματα. Ακολούθησε η γειτονιά με την αγορά ηλεκτρονικων, όπου κάποιος μπορεί να αγοράσει ηλεκτρονικες συσκευες αλλά κυρίως να τις επισκευάσει. Στην επόμενη γειτονια μπορούσε κανείς να αγοράσει χρυσό και ασήμι σε κομμάτια ή σε κοσμήματα. Πολλές οικογένειες που μπορεί να έχουν κοσμήματα, τα δίνουν σε αυτά τα καταστήματα για να τα φυλάξουν ως προίκα για τα παιδιά τους. Μετά από αρκετό περπάτημα και ένα καλό μεσημεριανό γεύμα πήραμε το πλόιο για να πάμε στην απέναντι πλευρά. Από τη μία πλευρα στην άλλη δεν μας πηρε ούτε δύο λεπτά και μπήκαμε απευθείας στο βουδιστικό ναο Wat Arun του 17ου αιωνα. Το κεντρικό μερος του ναου εχει 68 μετρα υψος και οταν καποιος του κοντεψει μπορει να παρατηρησει τα πολυχρωμα κομματια πορσελανης που δημιουργουν ενα χαρουμενο μοτιβο. Γυρω γυρω υπαρχουν αγαλματα ζωων και στρατιωτων, αλλα και ακομη εξι μικροτεροι ναοί σαν δωματια. Ο ναος αυτος ειναι δειγμα των σχεσεων της Ταιλανδης και της Κινας, καθως σατη διακοσμηση ειναι εντονο και το κινεζικο στοιχείο. Παλαιότερα οι ντοπιοι μετεφεραν προιοντα από την Κινα στην Ταιλανδη με ξυλινες βαρκες. Για να υπαρχει μια ισορροπια στο βαρος της βαρκας εκτος από τα προιοντα φορτωναν και πετρες. Και με την παροδο του χρονου ειχαν μαζευτει τοσες πετρες που αποφασισαν να φτιαξουν πετρινα αγαλματα ζωων που μπορει κανεις να τα βρει στον κηπο του ναου. Ο Big προσεγγισε εναν γνωστο του μοναχο και αποφασισαν μαζι να μου δειξουν τη διαδικασια που ακολουθουν οταν οι πιστοι θελουν να κανουν μια προσφορα. Οταν ενα πιστος χρειαζεται περισσοτερες αρετες, οπως αγαπη, υπομονη, υγεια, μπορει να το ζητησει μεσω της προσευχης του και ως ανταλλαγμα πρεπει να κανει μια προσφορα στο ναο. Η προσφορα μπορει να ειναι ενα αγαλμα χρυσου μεχρι και ενα καλαθι με σαπουνια και κερια για τους μοναχους. Ηταν μια ιδιαιτερη εμπειρια και μια ολοκληρη ιεροτελεστια. Τελειωνοντας τη διαδικασια επιστρεψαμε στην αλλη οχθη και περπατησαμε προς το ναο Wat Pho. Ο ναος αυτος ειναι γνωστος λογω του τεραστιου Βουδα απο χρυσο που βρισκεται στη μεση του χωρου. Ενα αγαλμα 46 μετρα μηκος με δυο πατουσες που εχουν υψος τρια μετρα μονο ριγος μπορει να προκαλεσει στον επισκεπτη. Και με αυτη την εικονα εκλεισε η ξεναγηση μου στην πόλη από το Big. Μετα απο οκτω ωρες βολτα αποφασισα να επιστρεψω στο ξενοδοχειο να χαλαρωσω και να απολαυσω ενα μασαζ. Για την επομενη ημερα εκλεισα μια φωτογραφικη περιηγηση "Αυθεντικη Μπανγκοκ" με τον ισραηλιτη φωτογραφο Noah Shahar. Αρχικα πηρα το υπεργειο και μετα το υπογειο μετρο για να φθασω στο σημειο συναντησης μας, στο σταθμο Khlong Toei. Αρχικα περιηγηθηκαμε στην αγορα, οπου φωτογραφιζαμε τους ντοπιους στην καθημερινοτητα τους. Ενω περπατουσα και εψαχνα για φωτογενεις ανθρωπους, ηρθα αντιμετωπη με μια σκηνη που με σοκαρε. Ενας πραματευτης πουλουσε κοτες. Ενας ντοπιος ζητησε δυο κοτες και τοτε ο πραματευτης αρπαξε απο τα ποδια δυο ζωντανες κοτες, τους εκοψε το κεφαλι, τις ξεπουπουλιασε και τις τηγανισε. Ολη την ωρα παρατηρουσα με μια εκφραση αηδιας στο προσωπο μου. Μετα απο δυο ωρες φυγαμε απο την αγορα και πηγαμε προς τη μεγαλη γεφυρα μεταξυ του λιμανιου και του Khlong Toei. Εκει συναντησαμε ανθρωπους που ζουν σε μισογκρεμισμενα σπιτια ή σε προσωρινες ξυλινες κατασκευες, Ειναι ανθρωποι φτωχοι που κανουν ομως κουτσοδουλεια για να μπορεσουν να επιβιωσουν. Οι συνθηκες ζωης τους ειναι πολυ κακες, τα παιδια ομως ειναι συνεχως στο δρομο για παιχνιδι. Συναντησαμε ανθρωπους με εντονα και ιδιαιτερα χαρακτηριστικα. Σε μια απο τις προσωρινες κατασκευες πουλουσαν καφε και τσαι, οπου και καθησαμε. Η γευση τους ηταν πολυ γλυκια γιατι παντου βαζουν ζαχαρουχο γαλα και ζαχαρη. Και καπως ετσι εκλεισε η βολτα μας με το φωτογραφο. Ηταν μια τετραωρη περιηγηση που μου εδειξε ενα αλλο προσωπο της πολης. Φευγοντας απο εκει, πηρα το μετρο και κατευθηνθηκα στο μουσειο του Jim Thompson, ενος αμερικανου αρχιτεκτονα και επιχειρηματια που ξαναζωνταψε τη βιομηχανια του μεταξιου τη δεκαετια του 50-60 στην Ταιλανδη. Το 1961 εξαφανιστηκε και απο τοτε το σπιτι του εχει μετατραπει σε πολο ελξης για τους τουριστες. Η κατοικια του ειναι μοντελο παραδοσιακης αρχιτεκτονικης, κτισμενη απο ξυλο και  περικυκλωμενη απο χωρους πρασινου. Συνεχισα τη βολτα μου στην περιοχη και σιγα σιγα επεστρεψα στο ξενοδοχειο, οπου και απολαυσα ενα τελευταιο βραδυνο ταιλανδεζικο γευμα. Και καπως ετσι τελειωσε η διαμονη μου στην Μπανκοκ. Μετα απο μια ωρα περιπου βρεθηκα στο αεροδρομιο και ημον ετοιμη να επιστρεψω στη Ζυριχη μετα απο 3,5 εβδομαδες. Εφυγα μεσανυχτα απο Μπανγκοκ και εφθασα ξημερωματα Ζυριχη και αμεσως ενιωσα πληρης κοντα σου.

Αfter the photo expedition, I decided to visit Bangkok, the capital of Thailand, for three days; three days on my own to explore the city and appreciate time with myself. From Siem Reap it was an hour flight to Bangkok. When I arrived at the airport, as a tourist I had to go through the entire visa process. After this, I went out and a taxi driver was waiting for me. On my way to the hotel I was observing the city, a modern world with skyscrapers and overhead bridges. After checking in at the hotel, I took my maps and went out for a walk. I just wanted to wonder around the squares and see the neighborhood. Being alone in Bangkok, I chose to stay in a region quite touristic in order to feel safe. The neighbourhood had only luxury hotels and shopping malls. I had the opportunity to visit the Four Buddha, also known as the Erawan Shrine. It is a temple that houses the statue of Phra Phrom, the Thai representative of the Hindu god of creation, Brahma. Leaving from there, I went to  Bangkok Culture and Art Center. It is a modern meeting point for artists and visitors, aiming at the cultural continuity of the past and the present. There, one can find small shops with handmade jewelery, fabrics, clothes, and traditional cafeterias. After spending almost three hours there, I found my way back to the hotel. It was raining, so I chose to walk through the pedestrian overhangs that give you another look of the city. I have noticed that everyone walks fast, they do not wander and they are not short-circuited. The next day I booked a city tour with a local archaeologist. This was the best way for me to get to know the city, their history and religion. I met the guide, Big, at Ratschamari Station and from there we got the ship to the old town. Even getting the ship was an experience. Wooden boats are the main way to move around, as the locals can avoid the morning traffic. The ship is slowing down at the dock and people jump in and out while it is still moving. We were sitting like sardines. Our tour started at Golden Mount, known as Wat Saket. We had to go up 344 steps to visit the 13th century Buddhist temple. On our way up, I was able to enjoy the panoramic view from the monks' dormitories, the half-broken houses and the skyscrapers in the background. After he temple, we walked through the various neighborhoods. We first went through the neighborhood with the fruit and vegetable market. The colors were intense, as well as the emotions. The next neighborhood was the market of electronics, where someone can buy electronic devices but mostly repair them. In the next neighborhood one could buy gold and silver in pieces or jewelry. Many families were giving their jewelery, mostly dowry for their children, to these stores to keep them safe until they need them again. After a long walk and a good lunch, we took the ship to go to the opposite side. It did not take us more than two minutes and we entered directly into the 17th century temple Wat Arun. The central part of the temple is 68 meters high and approching it you can see the multicolored porcelain pieces that create a nice motif. There are statues of animals and soldiers all around and even six smaller temple-rooms. This temple is a symbol of Thailand-China relations. The chinese element is noticeable in the temple's decoration. The story says that the temple was buit back when the locals transported products from China to Thailand by wooden boats. Besides the products, in order to have balance in the weight of the boat, they also loaded rocks. After years of accumulating stones, they used them to build the statues found in the garden of the temple. Big approached a well-known monk and both showed me the procedure for a donation. When a believer needs more virtues, like love, patience, or health, he can ask for it through his prayer and a donation to the temple. The offer can be a gold statue or a basket of soaps and candles for the monks. It was a unique ritual experience. After that we returned to the other side and walked towards the Wat Pho Temple. This temple is known for the enormous golden statute of Buddha in the middle. The statue is 46 meters long with two huge feet of three meters height that you can only stare with awe. And after that, my city tour with Big ended. After eight hours, I went back to the hotel to relax and enjoy a massage. The next day, I booked a photo tour, called "Authentic Bangkok", with an Israeli photographer, Noah Shahar. After taking the metro, I reached our meeting point at Khlong Toei Station. We first walked throught the market's stands, where we photographed the locals in their daily lives. As I strolled and searched for photogenic people, I came across a scene that shocked me. A merchant was selling chicks. A native asked for two, and the merchant grabbed two living chickens, cut their heads, took out the feathers and tossed them in a frying pan. I was watching all this with an expression of disgust on my face. After two hours we left the market and headed for the bridge between the harbor and Khlong Toei district. We met people living in half-broken houses or in temporary wooden constructions. They are poor people who were trying to survive. Their living conditions are very poor, but children are constantly playing in the streets. We met people with sharp and special facial caracteristics. We had a coffee in one of the temporary constructions. The coffee was very sweet because they like adding everywhere condensed milk and sugar. This is how our  four-hour photo tour ended. A tour that showed me another face of the city. Afterwards, I took the metro to go to the Jim Thompson Museum, an American architect and businessman who re-mastered the silk industry in the 50s and 60s in Thailand. In 1961 he disappeared and since then his house was turned into a tourist attraction. Its home is a model of traditional architecture, built out of wood and surrounded by greenery. I continued my walk in the area and headed back to the hotel, where I enjoyed a last nightly Thai meal. After one hour I was at the airport and that's how my stay in Bangkok ended. After 3.5 weeks I was ready to return to Zurich. I left from Bangkok at midnight and I arrived in Zurich the next morning. I immediately felt you close.