Καμποτζη - Cambodia

Μετα απο δυο εβδομαδες στο ζεστο και με πολλή υγρασία Βιετναμ, φθασαμε μεσα σε μια ωρα στο Siem Reap, στην Καμποτζη. Βγαινοντας απο το αεροπλανο, ξαφνιαστηκα απο το αεροδρομιο. Αποτελείτο από τρία κτίρια που έμοιαζαν με παγόδα, η οροφή ήταν ξύλινη και στο εσωτερικό υπήρχε μόνο το ψηλοτάβανο ισόγειο. Ηταν δείγμα της παραδοσιακης αρχιτεκτονικης της πόλης. Ο ξεναγος μας μας εδωσε καποιες βασικες πληροφοριες γυρω απο τη ζωη των ντοπιων αλλα και για τους ναους που θα βλεπαμε στο Angkor park. Οι ντοπιοι χωριζονται σε τρεις κατηγοριες, τους πλουσιες με τις εταιριες και τα ξενοδοχεια, τους αγροτες και τους ψαραδες. Η θρησκεία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της χώρας. Καποιος συναντα τρια ειδη ναων, τους Natural Temole Mountains στο βουνο, τους Artificial Temple Mountains στο εδαφος με βαση και τους Flat Temple Mountains στο εδαφος χωρις βαση. Μετα την αφιξη μας στο ξενοδοχειο, πηγαμε στο ναο Ta Prohm, που ανηκει στη δευτερη κατηγορια. Ειναι ενας ναος που εγινε γνωστος για τον τροπο που μπλεκονται τα ερηπια με τις ριζες ψηλων δεντρων, δημιουργωντας μια φωτογενης ατμοσφαιρα. Εχοντας το σωστο φως της ημερας πετυχαμε φωτογραφιες γεματες μυστηριο. Στην προσπαθεια μας να μπουμε  και να βγουμε απο το ναο, οι ντοπιοι μας περιμεναν και προσπαθουσαν επιμονα να μας πουλησουν τα προιοντα τους. Το επομενο πρωινο ξυπνησαμε χαραματα και πηγαμε στο Angkor Wat που ειναι ο βασικος και πιο γνωστος ναος του Angkor παρκου. Περπατωντας με τα φαναρια μας στο κεφαλι βρηκαμε το σωστο σημειο και φωτογραφισαμε τα χρωματα της ανατολης που αντανακλουσαν στο ναο. Ολοι οι ναοι βρισκονται μεσα στα δεντρα, γυρω απο λιμναζοντα νερα, οποτε επρεπε συνεχως να "ψεκαζομαστε" κατα των κουνουπιων. Στην συνεχεια, καναμε διαλειμμα και βρηκα ευκαιρια να περπατησω προς το κεντρο της πολης. Στο κεντρικο καναλι κάποιοι ντόπιοι στολιζαν με σημαιακια και πολυχρωμα φωτα με αφορμή τη γιορτή που θα ειχαν τρεις μερες μετα. Καποιοι αλλοι προετοιμαζονταν για τους αγωνες kayak που διοργανωνονται. Εφθασα μεχρι την τοπικη αγορα, οπου παρατηρουσα τι κανουν και πώς ζουν στην καθημερινοτητα τους οι ντοπιοι, πώς παζαρευουν και πώς αντιμετωπιζουν τους αλλους επισκεπτες. Το απογευμα πηγαμε ολοι προς το ναο Ba Yon, γνωστος ως ο ναος με τα χαμογελαστα προσωπα. Ειναι ενας ναος του 12-13ου αιωνα, χτισμενος απο κομματια πετρας που σχηματιζουν προσωπα χαμογελαστα. Αυτο συμβολιζει τα προσωπα του βασιλια. Ο βασιλιας στην Καμποτζη εχει την απολυτη δυναμη και ειναι αυτος που επηρεαζει με τις ιδεες του τους ντοπιους και αυτος που καθοριζει τη θρησκεια των κατοικων. Το επομενο πρωι πηγαμε και παλι χαραματα στο ναο Pre Rup, που ανηκει στην τριτη κατηγορια. Ειναι ενας ναος κατασκευασμενος απο τουβλο και πετρα. Λογω της ωρας, οι τουριστες ηταν ελαχιστοι και μπορεσαμε να φωτογραφισουμα ανενοχλητοι την ανατολη. Στη διαδρομη μας προς το ξενοδοχειο, βρηκαμε μεγαλες εκτασεις με ρυζι και λιμναζοντα νερα. Καναμε σταση για φωτογραφισουμε εναν ψαρα που ετοιμαζοταν να ριξει τα διχτυα του. Εκμεταλλευτηκα το διαλειμμα μας για μια βουτια στην πισινα. Το απογευμα πηγαμε σε εναν διαφορετικο ναο του 12ου αιωνα, τον Beng Mealea. Ολοι οι ναοι που επισκεπτηκαμε ειχαν υποστει αλλαγες και διορθωσεις. Ο συγκεκριμενος ηταν ακομη ανεγγιχτος και οι ριζες των δεντρων αγκαλιαζαν ολα τις πετρες που ηταν γεματες μουχλα. Ο ναος ειχε εντονα αρχιτεκτονικα και διακοσμητικα στοιχεια που ειχαν επηρεαστει απο τη γαλλικη αποικιοκρατια. Στο δρομο της επιστροφης παρατηρησαμε οτι ολα τα σπιτια ειχαν αναμμενα κερια και καθολου ηλεκτρισμο. Φτανοντας στο ξενοδοχειο μαθαμε πως η πολη ολη ειχε διακοπη ρευματος και πλεον ολα τα τουριστικα καταλυματα χρησιμοποιουσαν τις γεννητριες τους. Το επομενο πρωι πηγαμε να δουμε πως ζουν οι ψαραδες κοντα στη λιμνη Τon Le Sap. Μετα απο μια διαδρομη μιαμισης ωρας με το λεωφορειο, επιβιβαστηκαμε στη βαρκα και περιηγηθηκαμε γυρω απο πλωτα χωρια. το νερο ηταν φανερα λερωμενο με ενα καφετι χρωμα. Φωτογραφιζαμε απο μακρια τους ντοπιους. Εβλεπες παιδια μαζεμενα σε μια βαρκα να πηγαινουν προς το πλωτο τους σχολειο, τις γυναικες να μεταφερουν φρουτα και λαχανικα και τους αντρες το ψαρι. Το καθε σπιτι ειχε αοο μια ξυλινη βαρκα για να μπορουν να εξυπηρετουνται ολα τα μελη της οικογένειας. Στη συνεχεια καναμε σταση για να περπατησουμε σε ενα σημειο οπου η σταθμη του νερου μας το επετρεπε. Υπηρχαν παντου όλων των ειδών σκουπιδια και δεν υπηρχε καμια αισθηση υγιεινης. Δε ξερω πως επιβιωνουν αυτοι οι ανθρωποι. Τα παιδακια επαιζαν με τις μπαλες τους και μας παρακολουθουσαν ολο χαμογελα και γελια. Οι ενηλικες μας κοιταζαν γεματοι περιεργεια. Εβλεπες τις γυναικες να πλενουν στο λερωμενο νερο τα ρουχα τους, στη συνεχεια να βουτουν για να πληθουν και οι ιδιες. Απο τη στιγμη εκεινη σταματησα τις φωτογραφιες γιατι δεν ενιωθα ανετα να φωτογραφιζω τη φτωχια τους. Προσπαθησω να απολαυσω τη αθωοτητα των παιδιων. Κατω απο τα πλωτα σπιτια εβλεπες μεγαλες σακουλες γεματες πλαστικα μπουκαλια που τα μαζευαν για να παρουν λεφτα. Μετα απο μια πενταωρη βολτα πηγαμε πισω στο ξενοδοχειο για να ετοιμαστουμε για τη βραδυνη μας εξοδο. Ηταν η πρωτη και τελευταια βραδυνη εξοδος του ταξιδιου και πηγαμε να παρακολουθησουμε μια παρασταση με παραδοσιακους χορους και μουσικη. Η καθε σκηνη χορου ηταν μια αναπαρασταση των διαφορων στιγμων της ζωης. Οι χορευτριες εκαναν εντονες κινησεις με τα χερια, τα ποδια και το κεφαλι τους και λιγοτερο με τον κορμο τους. Φορουσαν κουστουμια σε εντονα χρωμα και στο κεφαλι τους χρυσες κατασκευες. Ηταν κατι διαφορετικο που με εβαλε πιο μεσα στην κουλτουρα της χωρας Το επομενο πρωι πηγαμε προς το αεροδρομιο οπου και αποχαιρετιστηκαμε και ο καθενας ειχε το δικο του προορισμο του. Ο επόμενος μου προορισμός ήταν η Μπανγκοκ.

Τα γενικα μου συναισθηματα ειναι οτι η Καμποτζη ειναι μια χωρα που επηρεαστηκε απο τους αποικιοκρατες της αλλα και τις γειτονικες χωρες. Οι τουριστες δεν εχουν ακομη αλλοιωσει το χαρακτηρα του Siem Reap και αξιζει καποιος να ερθει να δει την ιστορια της χωρας.

After two weeks in the warm and humid Vietnam, we left for Siem Reap, Cambodia. Getting out of the plane, I was surprised to see that the airport was a three-room wooden pagoda with a single high-ceiling ground floor. We met our guide who gave us basic information about local's life and the locations of various temples around Angkor park. The locals are divided into three categories, the first are the rich people, owners of commercial companies and hotels, the second are farmers, and the third are fishermen, living in floating villages. Religion is a big part of life here. There are three categories of temples, the Natural Temple Mountains built on hills, the Artificial Temple Mountains built on foundations, and the Flat Temple Mountains built without foundations. After checking in at the hotel, we went to Ta Prohm Temple, an Artificial Temple Mountain. The way roots of tall trees bust out of cracks in the rocks create a photogenic atmosphere. Having the right sunlight, you can captured photographs with a mysterious sense. Outside of the temple, many locals were waiting for visitors to sell their products, trying hard to promote themselves. Early next morning, we went to Angkor Wat, the main and most famous temple of Angkor park. Since it was still dark we were walking with our head lamps to find the right spot and photograph the colors created by the reflection of the sunset on the temple. Around the temples, there are big areas with trees and stagnant water, where you have to constantly "spray" against the mosquitoes. We returned to the hotel, and decided to take a break. A few minutes later, I found myself casually walking in the city center. The locals were getting ready for a festival, decorating the sidewalks with flags and multicolored LED lights while people were getting ready for a kayak race. I arrived at the local market, where I watched how people live, how they interact and treat the tourists and what is their daily routine. In the afternoon we drove all the way to the Ba Yon Temple, known as the temple with the smiling faces. It was built in the 13th century by piling up big pieces of stone to make the smiling face of the king at that time. Even in modern Cambodia, the title of king still exist and has the absolute power. He can directly affect the life of the locals and determine the official religion. The next morning, we went to the Pre Rup temple, a Flat Temple Mountain. The temple is made out of brick and stone. It was still early morning when we arrived so the tourists were sparse, allowing us to capture the sunset with a clear view. On our way back to the hotel, I was amazed by the large areas of rice and stagnant water. Along the way, we had a break to photograph a fisherman, ready to throw his net. Upon arriving at the hotel, I took opportunity to swim in the pool. In the afternoon we went to the Beng Mealea temple, built on the 12th-centur. This is when I noticed that all the temples we visited had undergone alterations and corrections. But this particular temple was still untouched; the roots of the trees were embracing, almost covering all the stones that were full of mold. The temple had sharp architectural and decorative elements, influenced by the French colonialist. On the way back, we noticed that all houses had only candles and no electricity. Arriving at the hotel, we learned that the city had a power cut. Luckily, most of the tourist accommodation was using generators and had light. The next morning we went to see how fishermen live near Lake Ton Sap. After a one-hour drive by bus, we boarded the boat and traveled around floating villages. The water was obviously soiled with a brown color. We photographed locals from far away, saw children huddled on a boat heading to school, women transporting fruits and vegetables and men were driving along the lake to find the right spot for fishing. Each house had its own wooden boat which all house members could use. We then walked to a point where the water level was shallow enough for us to walk. All kinds of garbage was lying around and there was no sense of hygiene. It's astonishing how these people survive. The adults looked at us full of curiosity. You could see women washing their clothes in the dirty water, then diving in to wash themselves. That moment was when I stopped taking photos. I feld uncomfortable photographing their poorness so I tried to enjoy the innocence of the children who were playing blissfully with their ball, watching us with smiles and laughs. Under the floating houses you could see large bags, full of plastic bottles, that people gathered to trade for money. After a five-hour drive, we went back to the hotel to get ready for our first and last evening out. We went to watch a performance of an hour with traditional dances and music. Each dance scene was a representation of the various moments in life. The dancers made abrupt and intense movements with their hands, feet and head and less with their body. They wore costumes with bright colors and a shining golden headpiece. It was something that put me closer to the culture of the country. The next morning we went to the airport where we wished farewell and everyone headed to his own destination. My next destination was Bangkok.

My general feelings are that Cambodia is a country that has been affected by its colonists and neighboring countries. The tourists have not yet altered the character of Siem Reap and it is worth somebody to come to see the history of the country.